Przegląd nowości

Zapomniane primadonny II

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 26, marzec 2011 01:00

Od tej właśnie śpiewaczki rozpoczęła się bogata historia polskich występów na scenie La Scali w Mediolanie. Sukces jaki odniosła w mediolańskim teatrze sprawił, że stała się śpiewaczką pilnie poszukiwaną, zapraszano ją do Budapesztu, Wiednia, Berlina, Brukseli i Wenecji oraz Rzymu. Szczególnie ceniono ją za wybitną kreację tytułowej bohaterki w operze Donizettiego. Zresztą bohaterki oper tego właśnie kompozytora stanowiły zdecydowaną większość partii jakie miała w repertuarze. Przyznać też należy, że Leśniewska była pierwszą polską śpiewaczką, która z pełnym powodzeniem występowała na zagranicznych scenach operowych. Jej starsza siostra Magdalena również była śpiewaczką. Najczęściej występowała w Wilnie i Kownie.

Równo dziesięć lat po debiucie w Mediolanie, kiedy Opera Warszawska miała poważne kłopoty ze śpiewakami, Maurycy Krasowski w tym samym "Kurierze" pisał: "Pisma nasze periodyczne niejednokrotnie wspominały o nadzwyczajnych powodzeniach w Wiedniu, Węgrzech i Włoszech panny Leśniewskiej; bez wątpienia artystka ta przeszła już zenit swojego świetnego i błyszczącego zawodu, lecz jeżeli jest nawet przy schyłku takowego, jeszcze dla naszej sceny ogromne oddać może przysługi."

Po zakończeniu kariery artystka nie wróciła do kraju, pozostała we Włoszech, gdzie zmarła w 1882 roku.

Ze Lwowa na sceny świata

Teresa Arkiel, obdarzona przez naturę znakomitym sopranem dramatycznym, urodziła się w 1861 roku we Lwowie, i w tym mieście się kształciła i tutaj debiutowała w 1884 roku jako Walentyna w Hugonotach. U schyłku kariery w 1898 roku wróciła do Lwowa jako Elza w Lohenginie, po tym występie w "Wiadomościach Artystycznych" napisano: "Bez nerwowego drgania powiekami i dziwacznego przysiadywania ku ziemi (co miało dać wyraz trwogi), wyszłaby gra artystki poważnej i szlachetnej." A jednak Arkiel cieszyła się w swoim rodzinnym mieście niezwykłym uwielbieniem bywało, że po szczególnie udanym przedstawieniu zachwycona publiczność wyprzęgała konie z jej powozu i sama zawoziła ją do hotelu.

W latach 1884 - 1886 występowała w Krakowie, od 16 kwietnia 1885 roku podziwiano ją w Operze Warszawskiej. Zaraz po tych występach wyjechała do Pragi, gdzie w latach 1886 - 1887 była cenioną solistką Národni Divadlo. Debiutowała tam 24 kwietnia 1886 roku jako Dolores w operze Vlast (Ojczyzna) Emile Paladilhe. Następne partie to: Walentyna w Hugenotach (29 maja), tytułowa Aida (2 czerwca) i Małgorzata w Fauście (5 czerwca). W sumie zaśpiewała 16 partii, w blisko 70 przedstawieniach, w tym tytułową Normę oraz  Selikę w Afrykance Meyerbeera, Elzę w Lohengrinie Wagnera i Donnę Annę w Don Giovannim Mozarta, Alicję w Robercie Diable Meyerbeera. Szczególne uznanie przyniosła jej kreacja Milady w Daliborze Smetany. Krytycy niemal jednogłośnie podkreślali, że: "sopran Arklovej był silny z dramatycznym akcentem, dźwięczny we wszystkich rejestrach." Podziwiano też jej nieomylną intonację i śmiałe atakowanie wysokich tonów. Praga była dla tej śpiewaczki pierwszym etapem zdobywania świata, w którym szybko wyrobiła sobie markę doskonałej artystki, o którą zabiegali dyrektorzy najważniejszych teatrów. Praskie sukcesy pozwoliły Teresie Arkiel wypłynąć na międzynarodowe wody.

Zaczęła od Teatro Real w Madrycie, później był Wiedeń, Lizbona, Budapeszt, Barcelona. Wreszcie mediolańska La Scala, gdzie 29 grudnia 1891 rozpoczyna występy jako Wenus w po raz pierwszy wystawionym tutaj Tannhäuserze Wagnera. 5 stycznia 1892 roku pojawia się jako tytułowa Norma Belliniego, by od 15 lutego zachwycać jako Desdemona w Otellu Verdiego, mając za partnerów Giovaniego De Negri (Otello) i Victora Maurela (Jagon). Oklaskiwano ją w La Scali przez trzydzieści dwa wieczory.