Przegląd nowości

Jeśli chodzi o Romeo i Julię Gounoda, to istnieje niestety jeszcze i dzisiaj przez niektórych manifestowana tendencja do dostrzegania w tym dziele zaledwie jednej z wielu wersji romantycznej historii kochanków z Werony. A przecież chodzi tutaj o owoc wieloletnich przemyśleń twórcy, o kompozycję wymykającą się w warstwie dźwiękowej wszelkim nawiązaniom do epoki elżbietańskiej, natomiast głęboko osadzonej w funkcjonującym w świadomości zbiorowej micie. W dodatku Charles Gounod, uciekając się między innymi do subtelnego mieszania gatunków, czyli do swoistego eklektyzmu stylistycznego, zapowiada w tym dziele nowy model, uwalniającej się stopniowo od konwencji opery historycznej, sztuki lirycznej.

W jak zawsze świetnie zredagowanej książeczce programowej Lionel Pons wyraża swoje zdziwienie faktem, że Romeo i Julia staje się czasem obiektem oskarżeń o mocne wpływy wagneryzmu, co zdaniem francuskiego muzykologa jest o tyle absurdalne, iż lekkość orkiestracji i zapewniona ciagłość melodyczna zaprzecza właśnie twórczym założeniom mistrza z Bayreuth. Mamy tu zatem do czynienia - powtórzmy to raz jeszcze - nie ze zwykłą adaptacją sztuki Szekspira, lecz ze zdecydowaną zapowiedzią tego, co w niedalekiej przyszłości będzie stanowiło o specyfice francuskiego repertuaru lirycznego.