Przegląd nowości

"Roberto Devereux", czyli nie tylko sprawa szalika

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 15, lipiec 2011 02:00

W którymś momencie na sekundę wybił się głosowo Sir Gualtiero Raleigh - Adam Palka, ale to był tylko epizod - ciężar całej opery spoczywał na czwórce wykonawców, natomiast chór operowy, najczęściej dzielony na część męską i część żeńską stanowił w zasadzie tylko dźwiękową (i wizualną) dekorację dla popisów solowych lub duetów. Zasługą ukraińskiego dyrygenta Andriya Yurkevycha - często występującego z główną gwiazdą koncertu - było to, że prowadząc orkiestrę nie pozwolił ani na chwilę zachwiać równowagi brzmienia, która zagroziła by solistom.

Trzeba w końcu powiedzieć parę słów o kreacji Edity Gruberowej. Artystka całą swoją postawą i obecnością na scenie potrafiła natychmiast przekonać słuchaczy, że jest królową, w przenośni i rzeczywistości. To jej arie, jej recytatywy, jej udział w ansamblach tworzył tkankę dramaturgiczną koncertowego wykonania opery. Choć polski tekst libretta można było śledzić na wyświetlaczu, ale równie dobrze można było odczytać sens intrygi patrząc na jedną tylko śpiewaczkę - Editę Gruberową. Kreacja Królowej Elżbiety świadczyła o ogromnym  doświadczeniu i talencie muzyczno-wokalnym artystki. Także brzmienie jej kryształowo czystego głosu w koloraturach mogło zachwycać i oszałamiać. Zwłaszcza zjawiskowe były jej gwałtowne przejścia do piana, pięknie zaokrąglonego, aksamitnego, brzmiącego. Wydaje się jednak, że artystka zbyt dużo ryzykowała próbując niektórych wysokich fermat na forte, zdarzały się tu bowiem pojedyncze nuty odbiegające od absolutnej doskonałości. Wydaje się jednak, iż niewiele jest w Polsce śpiewaczek, które mogłyby wypaść w tej partii równie dobrze - chyba tylko Joanna Woś jest dziś do tego zdolna.

                                                                      Joanna Tumiłowicz

• « poprz.
• nast. »