Przegląd nowości

Nic więc dziwnego, że Joanna Czajkowska, młoda osoba, stwierdziła, iż marzy o emeryturze, bo nie ma już siły, żeby użerać się z polskimi przeciwnościami. A Joanna  Leśnierowska z poznańskiego Starego Browaru, po opisaniu swojej drogi zawodowej ("uczyłam się na własnych błędach") podsumowała tragicznie: "jesteśmy pokoleniem na przemiał". Do takiego stwierdzenia pewnie doszłaby też Elwira Piorun, która wyliczała: dla tancerzy spoza teatrów stałych nie ma sal do prób, na występy, brakuje kształcenia w tańcu współczesnym, klas mistrzowskich, menedżerów, miejsc wspierających choreografów, ludzi piszących o tańcu.

 

 

To tylko skromna część tej listy żalów, jaka wylała się na kongresie pod adresem władz kultury, które dotąd nie zauważały zwłaszcza środowiska tańca współczesnego w Polsce. "Taniec współczesny musi otrzymać wsparcie od państwa - podkreślała w dyskusji Bożena Kociołkowska, jedna z nielicznych na kongresie tancerek klasycznych, która zajmowała się i zajmuje także tańcem współczesnym. 

 

 

Taniec na końcu łańcucha pokarmowego

Jak takie wsparcie wygląda w rzeczywistości - opowiadali uczestnicy kongresu ostatniego dnia, podczas omawiania polityki kulturalnej państwa polskiego, Niemiec i Francji. Romana Agnel, poproszona o podzielenie się z uczestnikami kongresu sukcesami i porażkami w swojej karierze zawodowej, za sukces uznała 8 lat (sic!) powoływania zespołu, którym kieruje, Joanna Leśnierowska - że miejsce dla tańca, jakie stworzyła w ogóle powstało i istnieje, podobnie Grzegorz Pańtak z Kielc, gdzie dzięki światłemu prezydentowi Lubawskiemu zespół, istniejący 15 lat nadal istnieje, a Jacek Łumiński, który 20 lat temu utworzył Śląski Teatr Tańca zadowolony był nie tylko z faktu, iż mu się to udało, ale że udało się także teatr utrzymać.

• « poprz.
• nast. »