Przegląd nowości

Uderzając w żałobne tony

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 20, listopad 2022 18:10

Skądinąd Chumała posiada szczególne kompetencje w zakresie repertuaru oratoryjnego, skoro ukończył zarówno dyrygenturę orkiestrową, jak i chóralną, czego przejawem tego wieczora była rezygnacja z batuty. A nawet, co mi kiedyś zdradził, jako baryton uczestniczył w konkursie wokalnym imienia Gieorgija Swiridowa w Kursku. Z ansamblu solistów na słowa najwyższego uznania zasłużył bas Wojciech Gierlach, artysta dysponujący szlachetnym materiałem wokalnym, umiejętnością stylowego dla belcanta prowadzenia frazy i posługiwania się legatem.

Walory te ujawniły się w należących do niego ariosach: Mors stupebiti Confutatis, a także w przejmującym responsie Requiem æternam w Lux æterna. W średnicy tenor Arnolda Rutkowskiego posiada metaliczny tembr, ale przy wznoszeniu się do góry ulega on spłaszczeniu oraz przebarwieniu wskutek wkradającego się wibrata.

Godzi się wszak podkreślić, że artysta zachował rzadką dziś tradycyjną wymowę łacińską, nie ulegając pretensjonalnej modzie na jej italianizację. Z kolei w przypadku Anji Vergi i niemieckiej mezzosopranistki Sylvii Reny Ziegler chciałoby się, by w ich duecie Recordare równolegle prowadzone głosy rozbrzmiewały w lżejszej dynamice. Ansambl solistów nie do końca został dobrany pod względem idealnego zestrojenia barwy ich głosów, co szczególnie rzucało się w uszy przy ich pierwszym wejściu w Kyrie elejson. Utwór Verdiego stanowi najpełniejsze opracowanie łacińskiej mszy żałobnej. Pod tym względem wzorował się na nim Krzysztof Penderecki w swoim Polskim requiem.

                                                               Lesław Czapliński

• « poprz.
• nast. »