Przegląd nowości

Maria Joao Pires dotarła do Warszawy

Szczegóły

Opublikowano: środa, 07, wrzesień 2022 08:40

Gdy spytaliśmy znanego muzykologa prof. Szymona Paczkowskiego, czy to było opracowanie, czy oryginał wolnej części Adagio z Koncertu d-moll? Odpowiedź brzmiała: Nuty były te, co trzeba, tylko instrumenty inne. Zrozumiałam, że jednak było to przełożone z dwojga skrzypiec na współczesny fortepian. Czy to źle, że sala zastygła w podziwie? Po przerwie orkiestra z Trevorem Pinnockiem pokazała nieznaną szerszemu ogółowi II Symfonię  Charlesa Gounoda.

Przepaść dzieląca ten utwór od poprzednich była dosyć wyraźna, choć nie da się nic ująć kwalifikacjom orkiestry, w której część instrumentalistów posiada narzędzia do wykonawstwa „historycznie poinformowanego”, np. bezwentylowe waltornie. W utworze tym doszukiwałam się cech „prawdziwego” Gounoda, tj. autora romantycznej opery Faust i pewnego przywiązania do kultury niemieckiej.

Wszak to on dał się uwieść Mendelssohnowi z jego miłością do Bacha, zaś jednym z jego słynniejszych osiągnięć było dopisanie górnego głosu Ave Maria do pierwszego Preludium z Das Wohltemperierte Klavier. W pierwszej części Symfonii kompozytor zawarł więc „wypisy” z Beethovena i Schumanna, druga Larghetto jednak zbliżyła nas do lirycznego zachwytu rzeczonego Fausta, gdy ujrzał dom Małgorzaty – Salut, demeure chaste et pure. W trzeciej w Scherzu przenieśliśmy się jakby do karczmy, gdzie Mefisto zaklina wino i śpiewa satanistyczny hymn o złotym cielcu Le veau d'or. Ale największe było zaskoczenie w tanecznym i skocznym Finale, bo wydawało się, że kompozytor skorzystał z ukraińskiej melodii ludowej A mi proso sijali, sijali. Różnymi drogami chodzi muzyczne natchnienie. Koncert szwajcarskiej orkiestry z Bazylei zostawił jak najlepsze wrażenie.

                                                                       Joanna Tumiłowicz

• « poprz.
• nast. »