Przegląd nowości

Wiolonczeliści orkiestr historycznych – łączcie się!

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 20, sierpień 2022 17:54

Wiolonczela z drewnianą nóżką jest stabilna, łatwiej wydobywa się z niej mocny, brzmiący ton, a w chwilach przerwy można o instrument oprzeć strudzone dłonie, by nie powiedzieć – czoło. Omawianego wieczora zagrano inny koncert instrumentalny tego twórcy – fortepianowy. Miał on podobne cechy konstrukcyjne i dynamiczne, co wiolonczelowy, orkiestra grzmiała, a fortepian...

Zapewne pianista Lukas Vondracek nie pukał się w głowę, gdy mu zaproponowano instrument historyczny, bo w programie zaznaczono, że było to po raz pierwszy, czyli eksperyment. Wydaje się, że takie rozwiązanie powinno być jednak zastosowane po raz ostatni, bo instrument solowy miejscami ginął w akompaniamencie orkiestry, a kiedy się wyłaniał, to w górnych rejestrach przypominał granie na szklankach. Najlepiej wypadła liryczna część Andante sostenuto, z początku przypominająca trochę Romance z Koncertu e-moll Chopina i tu delikatne palcowanie nie brzmiało groteskowo, jak to się zdarzało w częściach skrajnych.

Po prostu esencję muzyki Koncertu fortepianowego Dworzaka daje się uzyskać w pełni na fortepianie współczesnym. Instrument zabytkowy można w takim przypadku tylko uszkodzić. Dla podkreślenia, że fortepian historyczny ma sens pianista zagrał na bis zwiewne i ulotne Marzenie Schumanna. Co zatem proponuję? Sprawę fortepianów na razie pomijam, ale wiolonczeliści orkiestr historycznych powinni skończyć z tą niewygodną gimnastyką będącą tylko zewnętrznym symbolem „historyczności", kwiatkiem do kożucha.

• « poprz.
• nast. »