Przegląd nowości

Patronat Apolla i... Schumanna

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 18, sierpień 2022 20:07

Ale o tym potem. Kwintet fortepianowy f-moll powstawał w bólach, miał kilka wersji, które kompozytor niszczył uznając za „nie dość beethovenowskie”. Ostateczny efekt znany dziś jest bardzo dramatyczny z początku, w drugiej części leciutko przypominający walczyka, a w trzeciej w Scherzu, rozpoczyna się twardym marszem militarnym, z łagodniejszym Triem w środku. Miałam wrażenie, że prymariusz Apollonusa Paweł Zalejski gra piskliwym dźwiękiem, zaś wiolonczelista dysponujący XVIII-wiecznym włoskim instrumentem odwrotnie – pięknym i soczystym.

Czułam też, że fortepian pod palcami renomowanego artysty Barry Douglasa jest zbyt głośny. Wszystko się wyrównało w rozlewnym Finale. Brahmsowi znajomość z Schumannami ułożyła życie. Gdy Roberta umieszczono w zakładzie dla chorych umysłowo zajmował się Klarą i jej dziećmi.

Wścibscy dziennikarze, a tylko tacy się liczą, doszukiwali się powodów, że Brahmsowi nie smakowały kontakty z niewiastami, bo zapewne Klara zarażona francuską chorobą przez męża skutecznie mu to obrzydziła. Tych spraw w muzyce trudno się doszukiwać, choć kwintet jest smutno piękny. Po przerwie ten sam kwintetowy skład zagrał analogiczne dzieło Antonina Dworzaka w jaśniejszej i weselszej tonacji A-dur. To było wczesne dzieło kompozytora, którego żona zwróciła się do sławnego Brahmsa o protekcję. Brahms jak mógł tak wspomógł Czecha kierując go do dobrego wydawcy.

• « poprz.
• nast. »