Przegląd nowości

Czas odzyskany albo teraz wszyscy jesteśmy Ludwikami Bawarskimi

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 02, listopad 2020 21:16

Wagnera zainspirować miał w tym względzie sztorm, którego osobiście doświadczył podczas powrotu z kontraktu w Rydze, a także opowiadanie Heinricha Heinego. W scenografii Johna Macfarlane’a dwa skrajne akty rozgrywają się na tle potężnego kadłuba statku, a środkowy pośród zwisających ze sznurowni lin, drapowanych na różne sposoby przez chórzystki,  i ze wspomnianym okiem w głębi.

W ujęciu współczesnych reżyserów przywołana bohaterka tworzy w swojej wyobraźni wysublimowany wizerunek tułacza, będącego bardziej projekcją jej marzeń i oczekiwań, który nie wytrzyma konfrontacji z jego autentyczną postacią, co w partyturze dokonuje się na tle przywołanego motywu z Purytanów Vincenza Belliniego, którego operami dyrygował Wagner podczas pobytu w Rydze. Po latach od prapremiery kompozytor nadał trzyaktowemu Holendrowi formę nieprzerwanego kontinuum muzyczno-scenicznego, tworząc rodzaj operowego seansu. Pod batutą Walerego Giergiewa dwa pierwsze akty toczyły się majestatycznie i nieśpiesznie. Zwłaszcza w uwerturze zabrakło mi szaleństwa „w uchu” jakie zazwyczaj wywiera to zdawałoby się nieokiełznane malarstwo dźwiękowe, do granic wykorzystującego możliwości kolorystyczne i wyrazowe instrumentarium ówczesnej orkiestry. Dopiero w trzecim akcie wykonanie nabrało skrzydeł jakby artyści przejęli się opinią autora w odniesieniu wszakże do Tristana i Izoldy: To będzie coś strasznego! Ten ostatni akt! Boję się, że opera będzie zabroniona – jedynie przeciętne przedstawienia mogą ją uratować! Całkiem dobre będą musiały przyprawiać ludzi o szaleństwo – nie mogę sobie tego inaczej wyobrazić – aż do tego musiałem doprowadzić! O biada!! (za: Zdzisław Jachimecki „Wagner”, Kraków 1958, s. 290). 

• « poprz.
• nast. »