Przegląd nowości

Niebiesko-żółty „Werther”

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 19, październik 2020 18:28

Spektakl opery Julesa Masseneta w Operze Narodowej jest surowy i wysmakowany. Od samego początku emanuje skromnością wizualną, ale i wyrafinowaną symboliką. Taką koncepcję przyjęli przed ponad 20 laty reżyser Willy Decker i scenograf Wolfgang Gussmann. To co stworzyli odtworzono z pomocą Stefana Heinrichsa na warszawskiej scenie, chyba wiernie, jeśli sądzić po starych fotografiach. A więc po pierwsze nie odbywa się to na największej rozmiarami scenie w Europie, ale w pomniejszonej przestrzeni zupełnie innego teatru.

Na szczęście puste przestrzenie po bokach i na górze nie straszą otchłanią, są wysłonięte. Po drugie mamy na pierwszym planie symboliczną pustkę trzech trapezoidalnych ścian, gdzie stoi kilka prostych krzeseł. To symbolizuje zarówno dom rodzinny Charlotty, jak później dom Alberta i Charlotty.

Na drugim planie za nieustannie odsuwaną i zasuwaną ścianą otwiera się inny świat. To sfera upostaciowana jakby na zarys kuli ziemskiej z łukowato zakrzywionym horyzontem, sfera marzeń, myśli, symboli, wolności, rozkwitającej miłości, ale i bezdennej rozpaczy i śmierci. Tutaj czasami świeci słońce i jest ciepło, ale pod koniec już tylko pada śnieg i wieje mrozem. Jest wreszcie inscenizacja Werthera z powieści Goethego, który występuje tutaj jako Werther okazją do gry kilkoma kolorami, pojawiają się one głównie w tym „innym świecie” na zmianę, jest więc tam soczysta żółcień i wyciszony kolor niebieski, barwy niejako przeciwstawne. Pojawiają się one nieprzypadkowo, bo jak wyjaśnia Marcin Gmys w ciekawym eseju wydrukowanym w programie, to były kolory dominujące w opisach głównego bohatera w powieści Cierpienia młodego Wertera. 

• « poprz.
• nast. »