Przegląd nowości

Jubileusz z romantykami w herbie

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 22, marzec 2019 23:49

Następnie przyszła kolej na dzieło dojrzałego tym razem, bo czterdziestoośmioletniego twórcy, jakim był Johannes Brahms w chwili powstania Pieśni żałobnych op. 82 do słów sonetu Friedricha Schillera. A zatem nie dążącego do zewnętrznej efektowności i okazałości, skupiającego się nade wszystko na przekazaniu sensu tekstu literackiego, a zatem takim uproszczeniu faktury, aby nic nie zacierało jego wymowy. Wszystko to nadaje kompozycji zdecydowanie akademickie oblicze. Więcej materiału do ukazania swojego temperamentu artystycznego Antoni Wit znalazł w Pieśni pochwalnej Felixa Mendelssohna, liczącego w chwili jej skomponowania trzydzieści jeden lat.

Z czasem została ona sklasyfikowana jako II Symfonia B-dur op. 52 tego autora. Kantatowy charakter głównego zrębu, poprzedzonego trzema ogniwami instrumentalnymi cyklicznej formy sonatowej, a więc Allegra, quasi-scherza z triem i pieśniowego Adagia, nasuwa skojarzenia z Dziewiątą Beethovena, choć takich intencji nie miał kompozytor, pisząc okolicznościowy utwór z okazji obchodów czterechsetlecia Biblii Gutenberga. Monumentalny charakter posiada otwierające Maestoso, którego główny, fanfarowy temat powraca i spina część czysto orkiestrową z wokalno-instrumentalną oraz poprzedza finał.Mnie szczególnie urzekła lekkość brzmienia uzyskana w utrzymanym z lekka w rytmie walca Allegretto un poco agitato. W części kantatowej, rozpadającej się na szereg numerów-epizodów, dyrygent maksymalnie zadbał o nadanie im, na ile to możliwe, zwartości i wewnętrznej spójności.

• « poprz.
• nast. »