Przegląd nowości

„Król Ubu”, czyli operowy palimpsest (5)

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 02, kwiecień 2021 10:00

Z kolei w scenie wojny polsko-rosyjskiej umieszczono na nich nieprzyjacielskie oddziały, przy czym unosiły się one lub opadały w zależności od przebiegu walk i przechylania się szali zwycięstwa na którąś ze stron. Rosyjscy żołnierze odziani zostali przez Zofię de Ines w wyzierające spomiędzy szyneli szorty (podobno w czasie wojny w roku 1920 jeden z radzieckich oddziałów został przyodziany w przechwycone z angielskiego statku tego rodzaju kolonialne umundurowanie). Ubu zaś dosiadał drewnianego rumaka. W scenie moskiewskiej natomiast ze sznurowni opuszczano dwugłowego cara na tle materii, udrapowanej na kształt sztandaru.

Jak do tej pory, wydaje się być to nieprześcigniona realizacja tej opery, w idealny sposób łącząca warstwę muzyczną z teatralną. Paweł Orski kończył swą recenzję słowami: „Ach, cóż za frajda, frajda, frajda…” – nucimy jeszcze długo po wyjściu z teatru” („Odrobina luksusu” w: „Ruch Muzyczny” nr 2 s. 4), nawiązując tym sposobem do charakterystycznego zwrotu-przewodniego motywu z refrenu ansamblu Najemników, otwierającego i zamykającego utwór, a także powracającego na jego przestrzeni.

Obydwa przedstawienia łączyła ta sama odtwórczyni partii Ubicy – ukraiński kontralt Wita Nikołajenko. Wybitną kreację w roli Bardiora stworzył Andrzej Bernagiewicz. Z kolei Paweł Wunder powróci w mającym premierę 2 października 2003 roku spektaklu w warszawskim Teatrze Wielkim, w którym z Królem Ubu zmierzyli się Krzysztof Warlikowski oraz Jacek Kaspszyk. Inscenizator przydał groteskowej historii znamion aktualizujących, rozgrywając na przykład scenę wymóżdżania w dekoracji przywodzącej na myśl salę sejmową, która płynnie przeobraża się w rosyjską Dumę wraz z przeniesieniem się akcji do Moskwy.

• « poprz.
• nast. »