Przegląd nowości

„Vivat Academia, vivant professores!”

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 09, marzec 2018 13:51

Czy się to komuś podoba, czy nie, podwaliny muzycznego szkolnictwa wyższego stworzyła dopiero Polska Ludowa (w Krakowie na przełomie sierpnia i września powojennego roku 1945 wraz z powołaniem wówczas Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej), jeśli nie liczyć krótkotrwałego epizodu przekształcenia przez Karola Szymanowskiego warszawskiego Konserwatorium w Akademie Muzyczną w okresie międzywojennym. Nad estradą zawisły wizerunki kolejnych siedzib: przebudowanego Starego Teatru, w którym znalazło dla siebie pomieszczenia Konserwatorium, obecny gmach po dawnej Giełdzie i Komitecie Wojewódzkim Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej oraz wizualizacja przyszłego obiektu na Grzegórzkach. Zabrakło natomiast tej z długich lat powojennych przy Bohaterów Stalingradu w klasztorze Urszulanek.

Sądziłem, że Polimorfia Krzysztofa Pendereckiego niczym mnie już nie zaskoczy. A jednak. Odarta z dźwiękowej drapieżności i agresywności, znanej także z autorskich interpretacji samego kompozytora, pod dyrekcją Stanisława Krawczyńskiego ukazała nowe, nieznane dotąd oblicze, przede wszystkim brzmieniowego wysublimowania i wysmakowania. Nie nadużywając dynamiki, a także odwołując się do mniej radykalnej artykulacji, dyrygent wydobył z partytury nieomal eufoniczne zabarwienie. Wprowadzona pauza generalna przed wieńczącym utwór akordem C-dur, który kiedyś wywołał takie oburzenie i kontrowersje wśród zwolenników bezkompromisowej awangardy, jeszcze bardziej go wyeksponowała jako postawiony na koniec dźwiękowego przebiegu mocny znak muzycznej interpunkcji. Szkoda tylko, że nie zdecydowano się na wyświetlenie na umieszczonych nad estradą ekranach partytury utworu, atrakcyjnej również pod względem zapisu graficznego. Tak się złożyło, że kierujący mniej więcej w tym samym czasie warszawskim Instytutem Muzycznym Zygmunt Noskowski oraz Władysław Żeleński założonym przez siebie krakowskim Konserwatorium, odbyli podróże w Tatry i pod ich wpływem skomponowali programowe uwertury koncertowe: pierwszy Morskie oko, drugi W Tatrach op. 27. Ważną rolę odgrywa w nich dźwiękowe malarstwo, w tym muzyczna ewokacja górskich nawałnic. Tę drugą przedstawiono w ramach omawianego koncertu. Studencka orkiestra żywo i wrażliwie reagowała na gest swego obecnego rektora, odpowiednio zarysowując plany poszczególnych sekcji instrumentalnych, z nawiązującymi do Moniuszki solami fletu i oboju, a kiedy było trzeba, w ustępach natury tanecznej, nie szczędząc wyrazistszego  zacięcia rytmicznego.

• « poprz.
• nast. »