Przegląd nowości

„Don Carlos” w Opéra de Marseille

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 13, czerwiec 2017 23:02

Wiadomo, że pracując nad nową, opartą na dramacie Friedricha von Schillera, pozycją Verdi nie miał zamiaru stworzyć dzieła historycznego, choć dojrzał w tym temacie możliwość wyrażenia swoich wolnościowych i antyklerykalnych ideałów. Wystarczy zresztą wspomnieć, że występujące w operze postaci nie mają wiele wspólnego z ich rzeczywistymi pierwowzorami. W czasie, w którym rozgrywa się akcja Karol V już nie żył, Filip II miał zaledwie trzydzieści trzy lata, Carlos – piętnaście, a Elżbieta – czternaście. Niezależnie jednak od tych istotnych odstępstw na planie historycznym, Don Carlos ma zdecydowanie mocno wyeksponowany wymiar polityczny. Przecież przyczyną zerwania zaręczyn pomiędzy Carlosem i Elżbietą jest racja stanu, konflikt pomiędzy tytułowym bohaterem a jego ojcem królem Filipem dotyczy polityki zagranicznej Hiszpanii, a każda interwencja infanta u jego macochy jest automatycznie utożsamiana z nieposłuszeństwem wobec króla. O politycznej wymowie dzieła świadczy też bezsprzecznie niezwykle istotna rola przypisana przez Verdiego postaci Wielkiego Inkwizytora, co ze względu na przekonania kompozytora wydaje się zabiegiem zupełnie zrozumiałym. Dlatego właśnie wielka scena pomiędzy owym Inkwizytorem i Filipem II znajduje się w centrum intrygi (Schiller umieścił ją na końcu dramatu), jakby dla pokazania, że władza świecka jest w tej historii całkowicie zdominowana przez kościół. Przecież to Inkwizytor inicjuje krwawe represje wobec dążącej do wyzwolenia Flandrii, to również on nakazuje wykonać wyrok śmierci na Rodrygo.

W prezentowanej obecnie w Marsylii realizacji większość solistów debiutuje w swoich rolach. W pozornie drugoplanowej – głównie jeśli chodzi o rozmiary tej niewygodnej pod względem wokalnym partii - roli Inkwizytora korzystnie wypada jak zawsze w pełni panujący nad swoim szlachetnie brzmiącym basem Wojtek Śmiłek. Król Filip II, którego z powodzeniem ucieleśnia Nicolas Courjal jawi się tutaj bardziej jako słaby, zgorzkniały, pozbawiony miłości i tym samym paradoksalnie bardzo ludzki władca niż krwawy despota. Zarówno głosowo, jak i aktorsko pozytywnie prezentuje się baryton Jean-François Lapointe, w którego ujęciu Rodrygo, czyli markiz Posa, jest szczerym idealistą, padającym ostatecznie ofiarą własnych, zawiązywanych zresztą w dobrej wierze intryg. Partię pięknej księżniczki Eboli powierzono mezzosopranistce Sonii Ganasi, która solidnie wywiązuje się z powierzonego jej zdania i pomimo tendencji do forsowania dźwięków w górze skali potrafi w niektórych momentach wzruszyć swą wrażliwą interpretacją (na przykład w saraceńskiej balladzie o mauretańskim królu). Trudno też pozostać obojętnym wobec kreacji hiszpańskiej sopranistki Yolandy Auyanet, która w roli Elżbiety przykuwa uwagę bogactwem barw, wrażliwym śpiewaniem i umiejętnością oddania rozpaczy tej wielkodusznej i doświadczonej przez los królowej.

• « poprz.
• nast. »