Przegląd nowości

Jesień poszukiwań

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 26, wrzesień 2016 13:34

Po przerwie pojawił się na estradzie francuski kompozytor Philippe Hurel po wykonaniu swego Tour a tour II czyli róży wiatrów, co zapowiadało jakąś podróż – najpewniej morską. Sam utwór miał ciekawe sekwencje elektroniczne przypominające dalekie odgłosy grzmotów jakiejś potężnej burzy wybrzmiewające na ogromnej przestrzeni np. morskiej zatoki otoczonej górami. Taki związek z naturą, ale tworzoną elektronicznie nie wywołał jednak u publiczności odruchu wstawania. Czekano na finał, który, jak to się mówi, przewyższył wszelkie oczekiwania. Był to zainscenizowany mini-spektakl operowy (happening), w którym doskonała sopranistka Joanna Freszel w świetlistym srebrnym skafandrze z jakiegoś filmu SF wykonała cięgiem trzy arie z opery Gyorgy Ligetiego Wielka Makabra, która powstała w latach 70.

Śpiewaczka wciągnęła do akcji osoby w pierwszym rzędzie widowni, ale także dyrygenta Jacka Kaspszyka, który w tym zainscenizowanym neodramacie udzielił głośnej reprymendy puzoniście, a na jego niezdarne tłumaczenia (tłumaczenia przed szefem zawsze są niezdarne) odkrzyknął szybkim: SIADŁ! Joanna Freszel pokazał nie tylko swobodę w operowaniu głosem w najwyższych rejestrach, ale też sama w dosyć niesamowity sposób wyreżyserowała swój występ. Były tutaj skoki, wymachy rękoma, przykucnięcia, mierzenie z pistoletu do koncertmistrza, a potem próba zmierzenia jego postaci krawieckim centymetrem. W rezultacie kosmiczne nakrycie głowy, w którym artystka wskoczyła na estradę wędrowało najpierw do dyrygenta, a potem przywdział je także niezawodny koncertmistrz Krzysztof Bąkowski. Szalona muzyka Ligetiego w takim nie pozbawionym humoru wykonaniu wywołała oczywiście owację na stojąco. 59. Międzynarodowy Festiwal Warszawska Jesień rozpoczął się godnie i wesoło, co dobrze wróży całej imprezie.

                                                               Joanna Tumiłowicz

• « poprz.
• nast. »