Przegląd nowości

„Wesele Figara” w Théâtre du Capitole w Tuluzie

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 19, kwiecień 2016 09:51

Wizualne przypomnienie tego obrazu reżyser uzupełnił przywołaniem szkicu do fresku austriackiego malarza Daniela Grana (1694–1757). Cała scenografia, której autorem jest również Marelli, ukazuje okrągły salon, albowiem według inscenizatora taki kształt skutecznie zakłóca wyczucie proporcji, a co się z tym wiąże – nie pozwala na dokładne ustalenie oddzielającego poszczególne postaci dystansu. Ów układ powoduje, że lewitują one jakby w otaczającej je przestrzeni, co z kolei dobrze oddaje treść opery.

W ten sposób bowiem łatwiej jest rozwijać kolejne sytuacje i ukazywać zmieniające się bezustannie relacje pomiędzy protagonistami. W omawianej wizji mocny nacisk jest położony na równość pomiędzy kobietami i mężczyznami, na niezależność jednostki i oczywiście na emanującą z dzieła Mozarta erotykę.

Zarazem odnajdujemy na scenie wszystkie wymagane przez libretto elementy realistyczne, czyli przede wszystkim pozwalające na tworzenie komediowych sytuacji drzwi i okna. W ostatnim akcie ściany zamku Hrabiego ulegają destrukcji, a cała przestrzeń zostaje opanowana przez naturę, którą symbolizują tutaj krzaki żywopłotu. Tworzą one rodzaj labiryntu, w którym bohaterowie mogą się gubić, chować i odnajdywać. Nie ma zatem w tej inscenizacji czasowych transpozycji ani wizjonerskich „odkryć”, a w zamian za to otrzymujemy logicznie i precyzyjnie skonstruowany obraz sceniczny, porywający lekkością, wewnętrzną dynamiką i plastycznymi walorami.

• « poprz.
• nast. »