Przegląd nowości

Liryka wokalna z Akademii Muzycznej w Łodzi

Szczegóły

Opublikowano: środa, 13, kwiecień 2016 09:51

„Mała antologia romansu rosyjskiego”

Kolejna znakomita płyta z nagraniami pieśni (będąca promocją Wydziału Wokalnego Akademii Muzycznej w Łodzi) tym razem z romansami rosyjskimi. 30 utworów, niecałe 75 minut śpiewu. I  to jakiego! Znakomity polski muzykolog i krytyk muzyczny Józef Reiss, tak definiuje nazwę romans: „typowa forma francuskiej liryki wokalnej o charakterze erotyczno - sentymentalnym, wywodząca się z dawnych pieśni trubadurów i truwersów; wskrzeszona w XVIII wieku w okresie rokoka. Cechą romansu jest prostota budowy, forma zwrotkowa oraz uczuciowa kantylena”.

Omawiana płyta w wielkim, ale wydaje się reprezentacyjnym skrócie, przypomina dzieje romansu w Rosji. „Kultura wokalna Rosji wyrosła na bazie dwu nurtów: ludowego i cerkiewnego” (z tekstu bukletu CD). A rosyjska szkoła kompozytorska zaczęła kształtować się pod koniec XVIII wieku. „Dookreślenie” „rosyjski” powstało już z początkiem wieku XIX wieku. I odtąd zdobywający wielką popularność romans rosyjski, nie bez wpływu niemieckiej Lied, stał się ściśle związanym z rosyjską poezją. U wielu kompozytorów (Gurilew, Bułachow, Dargomyżski) dostrzec można związek z pieśnią ludową. Nie jest to jednak umuzycznianie tekstów ludowych. Kierunek dalszego rozwoju romansu rosyjskiego wytyczył Michał Glinka. Apogeum osiągnęli jednak kompozytorzy tzw. „Potężnej Gromadki” czyli Miliusz Bałakiriew, Aleksander Borodin, Cezar Cui, Modest Musorgski i Mikołaj Rimski-Korsakow. Ich twórczość pieśniarską łączy doskonała poezja rosyjska z kolorytem folkloru tego kraju. Bliżej naszych czasów romanse rosyjskie uwzględniają zmianę sfer życia codziennego pieśni Dymitra Szostakowicza, Sergiusza Prokofiewa, Arama Chaczaturiana. A najwyraźniej zmiany te uwidaczniają się w tekstach i muzyce Aleksandra Wertyńskiego, Bułata Okudżawy i Włodzimierza Wysockiego. Szczegółowy opis rozwoju romansu rosyjskiego zawiera,  artykuł w buklecie CD.

Wykonawcami nagrania są Jolanta Gzella (mezzosopran), Ziemowit Wojtczak (baryton) oraz Aleksandra Nawe (fortepian). Ich interpretacje potwierdzają wysokie umiejętności warsztatu wokalnego. Znakomita jest też sama warstwa muzyczna w wykonaniu pianistki. Sylwetki artystyczne wszystkich wykonawców nagrania przedstawione są oczywiście w buklecie. Szkoda, że płyta jest tylko „materiałem pomocniczym Katedry Wokalistyki AM”. Powinna szybko znaleźć się na półkach magazynów muzycznych.

                                                                                 Jacek Chodorowski

• « poprz.
• nast. »