Przegląd nowości

Lulu, czyli Bestia w operze

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 03, grudzień 2015 19:07

O pięknym śpiewie można również mówić w odniesieniu do urody głosów tenorowych Paula Grovesa i Daniela Brenny i sposobów posługiwania się nimi w partiach Malarza oraz Alvy Schöna, choć wiele do życzenia pozostawiają ich aparycje, niezbyt odpowiadające potocznym wyobrażeniom o wyglądzie młodych amantów. Z kolei Franz Grundheber stworzył w równej mierze środkami wokalnymi, co aktorskimi, integralną postać Schigolscha, będącego ojcem, pierwszym kochankiem lub stręczycielem tytułowej bohaterki, albo wszystkimi trzema naraz.

Bardzo dynamiczny przebieg posiada jedyna większa scena zespołowa z udziałem chóru, rozgrywająca się w nielegalnym domu gry na początku trzeciego aktu. W zestawieniu z tym wszystkim blado wypadła orkiestra pod dyrekcją Lothara Koeniga, która w ogólnym planie dźwiękowym tego konkretnego przedstawienia nie odgrywa należnej sobie roli. W jej grze za mało było brzmieniowej agresywności, punktującej sceniczną akcję. Cieszyć się jednak należy, iż ta dwudziestowieczna partytura muzyczna stała się klasyczną pozycją repertuarową. Szkoda tylko, że wciąż nie w Polsce…

                                                                              Lesław Czapliński

• « poprz.
• nast. »