Przegląd nowości

Subiektywny kalejdoskop pianistyki światowej – Maurizio Pollini (10)

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 30, październik 2014 15:32

Jest on ważnym punktem odniesienia, latarnią morską na środku oceanu muzycznego. Perfekcjonizm Polliniego doprowadzony jest do niewyobrażalnych wprost granic. W tym szaleństwie włoskiego pianisty jest metoda: nadmiar perfekcjonizmu sprawia, że rozlewa się na całą kreację i oprócz szkiełka oraz oka, nie wiadomo skąd pojawia się serce pełne uczuć i emocji. Z pozoru suche i beznamiętne produkcje muzyczne Maurizio Polliniego okazują się wulkanem tryskającym niepohamowaną paletą barw, uczuć. Słowem: czystego piękna.

Muzyka Polliniego podobna jest do włoskiego słońca, które każdego lata spala każdy centymetr ziemi sprawiając, że przyroda obumiera, aby chwilę później mogła ożyć na nowo z nową energią, mocą i ze zdwojoną siłą. W przypadku Maurizio Polliniego spalona słońcem perfekcjonizmu muzyka, doprowadzona do ostateczności, za każdym razem ożywa jak feniks z popiołów. Nagle pustynia przepełnia się trawą, drzewami i egzotycznymi krzewami pełnymi owoców. Pianistyka Maurizio Polliniego wyróżnia się zdecydowanie spośród pianistyki innych pianistów. Trudno dzisiaj o pianistę, którego można rozpoznać po kilku zagranych taktach. W przypadku Maurizio Polliniego nie ma tych wątpliwości. Mocny, pewny, a zarazem wytworny i przemyślany ton, krzyczy od pierwszego dźwięku. Nie sposób przejść obojętnie obok tajemnicy Polliniego. Jestem pewien, że pianistyka Maurizio Polliniego przetrwa. Podobnie jak budowle i dzieła sztuki jego włoskich przodków, które podziwiamy po dziś dzień.

                                                          Szymon Kowalski, pianista

• « poprz.
• nast. »