Przegląd nowości

„Falstaff” w Opéra national de Paris

Szczegóły

Opublikowano: środa, 06, marzec 2013 11:08

Chociaż Otello miał być ostatnim dziełem scenicznym, jakie wyszło spod pióra Giuseppe Verdiego, libreciście Arrigo Boito udało się jeszcze przekonać włoskiego kompozytora do zmierzenia się z adaptacją Wesołych kumoszek z Windsoru Szekspira. Jeśli jednak zmęczony już wynikającymi z podeszłego wieku problemami zdrowotnymi mistrz z Busetto uległ usilnym namowom młodszego od niego o trzydzieści lat librecisty, to głównie dlatego, że zaintrygował go proponowany temat.

Po pierwsze odnalazł w nim bliskie jego własnemu życiu osobistemu wątki, pozwalające mu wielu punktach niemalże się identyfikować z tytułowym bohaterem, a po drugie dojrzał tu doskonałą okazję do tego, aby udowodnić, iż jest w stanie odnieść sukces także i w lżejszym gatunku opera buffa. Wprawdzie rozpoczęte w 1889 roku komponowanie Falstaffa zajęło twórcy aż cztery lata (prapremiera miała miejsce w 1893 roku w mediolańskiej La Scali), ale ostateczny rezultat został przez publiczność przyjęty z wręcz szaleńczym entuzjazmem i zapewnił tej trzyaktowej operze triumfalny pochód przez najbardziej prestiżowe sceny świata. Tym bardziej dziwić może fakt, że jest ona dzisiaj znacznie rzadziej wystawiana niż inne słynne dzieła Verdiego. Wydaje się, iż podstawowy wpływ ma no to niezwykle delikatna i precyzyjnie utkana materia dramaturgiczna i muzyczna Falstaffa, która nie znosi nawet najmniejszych inscenizacyjnych czy wykonawczych fuszerek i niedoróbek. Albowiem to, co w innych pozycjach operowych uchodzi nieraz płazem, w tym przypadku musi się zakończyć niechybną katastrofą. A najlepszą ilustracją prawdziwości tego stwierdzenia może być prezentowana właśnie w Operze Paryskiej produkcja.

• « poprz.
• nast. »