Przegląd nowości

„Kawaler z różą” Straussa w Opéra du Rhin w Strasburgu

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 26, czerwiec 2012 22:17

Według niej głównym protagonistą dzieła jest pozbawiony wykwintnych manier i wciąż „polujący” na cnotę młodych dziewcząt podstarzały hrabia Ochs (prowizoryczny tytuł opery brzmiał wszakże Ochs auf Lerchenau) gotowy poddać się słodkiej iluzji o własnym, oddziałującym oczywiście na wszystkie kobiety świata uroku, a jednocześnie popadającym we wzbudzającą współczucie widza melancholię. Clément pokazuje podobieństwo zachodzące pomiędzy tym podstarzałym bufonem i również znajdującą się w „jesieni życia” oraz poddającą się przypływom melancholii Marszałkową, osobę patrzącą trzeźwo na swoje położenie i nie traktującą siebie nazbyt serio. Z kolei Oktawian przypomina hrabiego Ochsa z okresu jego młodości i możemy podejrzewać, że podobnie jak Ochs stanie się kiedyś takim żałosnym i zarozumiałym zalotnikiem.

I właśnie ta odwieczna historia posuniętego już w latach zbereźnika, który za wszelką cenę usiłuje poślubić niewinne dziewczę, w czym ostatecznie przeszkadza mu wkraczający w odpowiednim momencie młodzieniec, podsunęła reżyserce pomysł rozegrania całej akcji w konwencji commedia dell’arte. Zrezygnowała ona zatem z monumentalnych dekoracji, wystawnych wnętrz i atrybutów przepychu wiedeńskich salonów zastępując je przywołującymi teatr objazdowy drewnianymi podestami i zręcznie wykorzystywanymi zasłonami. W tej skromnej i ograniczonej do minimum scenografii jedynie atrakcyjne i utrzymane w osiemnastowiecznym stylu kostiumy przypominają o kontekście czasowym, w jakim osadzona jest opera Straussa. Problem polega jednak na tym, że wprowadzenie na scenę postaci Arlekina, który gestami clowna „napędza” akcję, zakrycie twarzy niemalże wszystkich drugoplanowych wykonawców włoskimi maskami karnawałowymi czy ilustrowanie całej historii pantomimą wprowadza do przedstawienia duży zamęt i tak naprawdę nie wnosi niczego nowego, a dublowanie narracji utrzymanymi w komediowym stylu scenkami choreograficznymi staje się na dłuższą metę nieco nużące i szczerze mówiąc zbędne.

• « poprz.
• nast. »