Przegląd nowości

"Lunatyczka" sceniczna wersja w Szczecinie

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 19, grudzień 2009 01:00

Po wielkim sukcesie jakim było wystawienie plenerowej inscenizacji Lunatyczki Vincenzo Belliniego na dziedzińcu Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie, Opera na Zamku przygotowuje 8 stycznia 2010 roku premierę tej rzadko grywanej u nas opery w wersji scenicznej. Tym razem kierownictwo muzyczne obejmie Warcisław Kunc, a reżyserem będzie Martin Otava. Scenografię przygotuje Jan Zavarskỳ a kostiumy Dana Svobodová. Za przygotowanie chóru odpowiedzialna będzie Małgorzata Bornowska a asystentam reżysera został Jakub Gwit. W obsadzie zobaczymy m.in., Aleksandrę Buczek (Amina, wieśniaczka), Kirlianita Cortes-Galveza (Elwin, ziemianin), Janusza Lewandowskiego (Hrabia Rudolf), Barbarę Żarnowiecką (Teresa, młynarka), Joannę Tylkowską (Lisa, szynkarka), Tomasza Łuczaka (Alessio, wieśniak).

Mistrz romantycznej melancholii

Był przystojnym mężczyzną o kręconych blond włosach, cieszył się powodzeniem u kobiet. I miał niezwykły talent, potwierdzony wieloma sukcesami. Historia Vincenzo Belliniego potwierdza jednak starą prawdę, iż wybrańcy bogów umierają młodo.

Muzykę miał w genach. Urodził się 3 listopada 1801 roku w Katanii na Sycylii, gdzie dziadek, Vincenzo Tobbia był organistą i kompozytorem, a ojciec, Rosario Bellini piastował stanowisko maestro di capella i także komponował. Nic więc dziwnego, że Vincenzo Bellini pierwsze lekcje gry na fortepianie pobierał w domu.

Zachował się też rękopis pierwszej kompozycji, którą napisał w wieku 6 lat. W 1819 roku rozpoczął studia w konserwatorium w Neapolu, gdzie szybko doceniono jego zdolności. A gdy na zakończenie nauki przedstawił w 1825 roku operę Adelsino e Salvina, wystawiono ją w uczelnianym Teatrino del Collegio San Sebastiano. Bellini odniósł pierwszy sukces, czego dowodem było zamówienie kolejnego utworu, który wystawił słynny Teatro San Carlo w Neapolu.

Niewiele jest w dziejach muzyki kompozytorów, których droga na szczyty sławy przebiegała tak szybko i łatwo. Po powodzeniu drugiego dzieła (Bianca e Germano) 25-letnim twórcą postanowił zająć się Domenico Barbaja. Ten książę impresariów, jak go nazywano, decydował o repertuarze nie tylko teatrów włoskich, ale i europejskich. Na początek zaproponował Belliniemu skomponowanie opery dla mediolańskiej La Scali, a jako współpracownika zarekomendował mu najlepszego librecistę, Felice Romaniego. Efektem ich pracy był Pirat, wystawiony w La Scali w 1827 roku. Vincenzo Bellini w pełni osiągnął artystyczną dojrzałość, co potwierdził dwoma kolejnymi operami do tekstów Romaniego: La Straniera (1829) oraz I Capuleti e I Montecchi (1830).