Przegląd nowości

Wesoła wdówka w Teatro alla Scala

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 11, grudzień 2008 01:00

Znany mediolański manszard i postać telewizyjna Philippe Daverio, który wcielił się w postać prowadzącego narracje kancelistę poselstwa Pontevedry Niegusa, dosyć swobodnie potraktował tekst Stopparda, rozbudowywując czy to zmieniając. Na przykład, komentarz "Wachlarz w Wesołej wdówce gra taką samą rolę jak chustka w Otellu, choć pewnie łatwo zauważyć różnice, szczególnie u Verdiego, u którego wszystko brzmi gorzej niż w rzeczywistości", który by nie przeszedł bez zgrzytów wśród publiczności włoskiej, Daverio zastąpił równie trafnym skojarzeniem ze sztuką Oscara Wilde'a Wachlarz lady Windermere. Niestety pomysł użycia mikrofonu, wpiętego w jego koszulę, uważam za wysoce chybiony, bowiem efekt zniekształconego głosu był rażącym zgrzytem. Ewidentnie dyrekcja musi zainwestować w sprzęt lub zaangażować artystę, który poradzi sobie z akustyką sali.

Już specjalnie do spektaklu zaprojektowana kurtyna z paneli lustrzanych zapowiada, że i publiczność będzie wciągnięta do zabawy, jeśli nie przez bezpośrednie zwroty do publiczności Niegusa, to przynajmniej poprzez odbijające twarze widzów. Ze zwykłej publiczności Pizzi zamienił ich w gości balu u Barona Zety (austriacki baryton Wolfgang Bankl) czy u Hanny Glawari (amerykańska sopranistka Nancy Gustafson). Reżyser również często umieszczał bohaterów operetki poza proscenium, przedłużając scenę poza orkiestrę. Tu przechadzał się wprowadzający w tajniki operetki Niegus, tu Hanna rozmawiała z hrabią Daniło Daniłowiczem (młody austriacki baryton Mathias Hausmann), czy tutaj gryzeldki tańczyły kankana. Ten prosty zabieg służył zniwelowaniu czwartej ściany, pozwalał na bezpośredni kontakt śpiewaków z widzem, oraz nadawał swobodę i zarazem intymność spektaklowi.
 
Niestety wszystko na próżno, bowiem efekt końcowy był po prostu przeciętny. Ciekawe pomysły dramaturgiczne i rozwiązania reżyserskie nie pomogły i spektakl okazał się zaledwie rewią. Numery taneczne – a jest ich w Wesołej wdówce całkiem sporo, bo aż 25: od galopu i polki, przez mazurek i walc, do czardasza i kankana – przeplatała muzyka w wykonaniu przystojnej pary jaką – pomimo różnicy wieku – byli Nancy Gustafson i Mathias Hausmann. Niemniej jednak zabrakło im chemii, co szczególnie było widać w ostatniej najbardziej znanej arii z operetki Lehara "Usta milczą, dusza śpiewa". Na dodatek nawet orkiestra pod batutą izraelskiego dyregenta Ashera Fischa nie przyszła w sukurs śpiewakom. Mimo wszystko publiczność się świetnie bawiła przy muzyce Franza Lehara, podczas tego historycznego wydarzenia, podnoszącego rolę operetki do rangi sztuki elitarnej.
 

                                                                                 Ewa Kara