Przegląd nowości

„Stabat mater” Teatru Wielkiego w Poznaniu

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 26, kwiecień 2022 22:51

A śpiewacy? U Giuliniego to: Teresa Żylis-Gara, Shirley Verrett, Luciano Pavarotti i Nicola Zaccaria. Najlepsi z najlepszych. U Guidariniego w Auli UAM w Poznaniu 20 kwietnia to: Małgorzata Olejniczak-Worobiej, Magdalena Wilczyńska-Woś, Piotr Friebe, Damian Konieczek. Teraz nie wiem? Pisać coś o nich, czy lepiej nic? Bo po co kogoś urazić? A jednak nad uprzejmością wobec dających z siebie wszystko, co umieją – bądźmy szczerzy: śpiewaków, którzy nie bez powodu nie zrobili światowej kariery jak tamci – przeważa we mnie uczciwość wobec czytelników. 

Zacznę od basa, bo Damian Konieczek brzmiał świetnie w całej skali i niedaleko mu do Nicola Zaccarii. Sopran Małgorzaty Olejniczak ma imponująco silną, wręcz przenikliwą górną oktawę głosu, ale bardzo wątłą, matową średnicę i prawie nieobecny dolny rejestr. Magdalena Wilczyńska  dysponuje co prawda mezzosopranem wyrównanym i prawidłowo brzmiącym we wszystkich rejestrach, ale o wolumenie niewielkim i barwie nieco mdłej (w moim odczuciu oczywiście).

Tenor Piotr Friebe mocował się z emisją dźwięków najczęściej szorstkich, czasem z odrobiną blasku, chociaż wydobył go akurat sporo w górze wysoko napisanej arii „Cujus animam”, nawet z pewnie brzmiącym wysokim „cis”. Znęcam się? Nie! Piszę o tym, co słyszałem na tym koncercie. Z całym bagażem mojej wiedzy o śpiewie i różnych śpiewakach, których wykonania poznałem w moim życiu człowieka 74-letniego i dokładnie od 66 lat (pierwszy Straszny dwór na scenie Opery Poznańskiej) zafascynowanego operą. I będę zawsze pisał prawdę o moich wrażeniach. Nieważne, że ktoś inny ma ewentualnie odmienne zdanie. Można się ze mną zgadzać albo nie. Piszę w swoim imieniu z przekonaniem (przy całym szacunku do subiektywizmu ocen i możliwie odmiennych wrażeń innych słuchaczy), że „Veritas ultima ratio est”.

                                                                                    Piotr Nędzyński

• « poprz.
• nast. »