Przegląd nowości

Pożegnanie. Batuta w zębach

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 03, sierpień 2021 21:25

W części poświęconej Miserere mieliśmy na arenie tylko jednego jeźdźca na czarnym koniu, który wykonywał obroty w lewo a potem w prawo i podziwialiśmy zdyscyplinowanie zarówno człowieka jak i zwierzęcia. We właściwym balecie wystąpiła grupa amazonek na idealnie białych koniach, która wykonywała zróżnicowane ewolucje kojarzące się trochę z jakimiś walkami konnicy, z przewożeniem zabitych i rannych, z paradami wojskowymi albo religijnymi.

Konie prezentowały rozmaite rodzaje kroków, np. jazdę bokiem, jazdę stępa i galopem, a także pełne porządku ustawianie się w szeregi i rzędy. Kamera niekiedy pokazywała muzyków – chór stojący na najwyższym piętrze historycznego budynku Felsenreitschule w Salzburgu, który dziś pełni rolę wielkiego teatru i sali koncertowej Salzburga, ale powstała w XVII wieku, jako Szkoła Jazdy i jego charakterystycznym elementem jest trzypiętrowa budowla za sceną z wykutymi w skale arkadami.

Te arkady odpowiednio podświetlone stanowiły wizualne uzupełnienie dla muzyków, natomiast sam dyrygent umieszczony przed areną prowadził koncert z fantazją i werwą, czego najdobitniejszym przykładem była część Requiem Dies Irae, a zatem pełen emocji dzień gniewu, wobec czego Marc Minkowski nakłaniał zespoły do „ostrej gry” wkładając na chwilę swą batutę w zęby. Nie był to najważniejszy element przedstawienia, ale pozostawał w pamięci, jako niestandardowe zachowanie kapelmistrza, tak jak za dosyć wątpliwe i niestandardowe można uznać w kończących Requiem częściach wprowadzenie na arenę trzech szarych koni z przytwierdzonymi do siodeł kościotrupami. Ten swoisty akcent wizualny, tzw. kropka nad „i”, nie zmieniał jednak ogólnie pozytywnego wrażenia, jakie przyniosła projekcja filmu z Mozartem i baletem konnym. 

                                                                          Joanna Tumiłowicz

• « poprz.
• nast. »