Przegląd nowości

Zygmunt Krauze i operowy absurd

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 14, październik 2019 06:51

Obecnie niestety idea ta w spektaklu Yemaya zamówionym i zrealizowanym przez Operę Wrocławską kompletnie zawiodła, począwszy od tekstu Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk, który opowiada prymitywnym językiem bajkę o podwodnych perypetiach chłopca Omara w krainie królowej mórz. Soliści śpiewają takie role jak Rekin Gogo, Fiołek, Balkon, Kawał Ziemi, Kamień czy Serce Oceanu. Wszystko to przypomina konwencję zastosowaną w Dziecku i czarach Maurycego Ravela, która sprawdza się ewentualnie w kreskówce filmowej lub wykonaniu koncertowym z narratorem (przed wielu laty niedościgniony w tej roli Jerzy Waldorff), co sugeruje kompozytorowi, aby uratować jego wartościową muzykę od zawiłości językowych i scenicznego bezsensu.

Temu wszystkiemu nie pomogła wręcz świetlicowa reżyseria i amatorskie kostiumy. Natomiast dekoracje należałoby przechować w magazynach, aby w dobie kryzysu zagrać w nich Legendę Bałtyku lub Rusałkę, jako że ich akcja rozgrywa się również pod wodą. Koniecznie do reżyserii świateł należy zaprosić Tomasza Filipiaka, realizatora nielicznych pozytywów tego przedsięwzięcia.

Jest nim również dyrygent Adam Banaszak, który w dwa tygodnie musiał opanować i wyćwiczyć ze śpiewakami i muzykami niełatwą partyturę Krauzego, bo kierownik muzyczny i inicjator całości Marcin Nałęcz-Niesiołowski po dyrekcyjnej dymisji przestał istnieć we Wrocławiu, zgodnie z polskim, jakże prostackim obyczajem. Nie pomógł temu spektaklowi ani jego dobry poziom muzyczny, ani piękny śpiew Bożeny Bujnickiej w roli tytułowej.

Jednak nie ta realizacja ma szansę otrzymać miano czołowego absurdu wśród niedorzeczności polskiego teatru operowego. Opublikowano właśnie ogłoszenie Teatru Wielkiego w Poznaniu w którym czytamy: „ Przynieś nam to, czego nie potrzebujesz, a my zrobimy z tego spektakl. Zbieramy: zabawki (mogą być zepsute), nakrętki, umyte, białe opakowania plastikowe (po mleku, jogurcie, twarogu itp.), torebki foliowe; przeźroczyste folie, białe wyprane ubrania (mogą być zniszczone lub trwale poplamione), odpady papierowe z niszczarki, butelki plastikowe, korki od wina, styropian. Kosz na wymienione przedmioty stoi w holu kasowym Teatru Wielkiego w Poznaniu”.

Dotąd wszelkie śmieci wynosiło się z Teatru. Teraz będzie odwrotnie. Oto czym zajmuje się w oparach operowego absurdu mój niegdysiejszy Teatr, w stuletnią rocznicę swego istnienia!.

                                                                       Sławomir Pietras

• « poprz.
• nast. »