Przegląd nowości

Non omnis moriar – Leszek Mazepa

• 

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 30, marzec 2017 15:29

Rozpłakało się niebo, kiedy w środę 10 sierpnia 2016 roku na cmentarzu w Wilkowyi w Rzeszowie ze smutkiem żegnaliśmy Drogiego Profesora Leszka Mazepę, wspaniałego człowieka, cenionego muzykologa, pedagoga, badacza kultury muzycznej dawnej Galicji.

Ale czy te kilka słów oddają całą, jakże bogatą osobowość kochanego przez wszystkich Profesora? Na pewno nie. Bo był On nade wszystko artystą muzyki, słowa, pełnym życzliwości do ludzi, autentycznego szacunku do każdego spotkanego człowieka, ciepłym, wyrozumiałym, po prostu – dobrym. Tylko w jednym przypadku stawiał twarde wymagania – gdy chodziło o naukową prawdę, jasność i czytelność przekazu, kompetencję. Chodziło Mu o solidność i odpowiedzialność, rzeczy nie zawsze popularne w dobie rozpędzonej konsumpcji, kariery za wszelką cenę.

Urodził się 31 marca 1931 roku w Stryju w rodzinie nauczycielskiej. Tam też grywał na organach w kościele farnym, tam ukończył szkołę średnią, by potem, idąc za głosem serca, studiować ukochaną muzykę w Konserwatorium we Lwowie. Studiował w klasie kompozycji wybitnego kompozytora i dyrygenta Adama Sołtysa.

Jako pracownik naukowo-dydaktyczny lwowskiego Konserwatorium (obecnie Lwowska Narodowa Akademia Muzyczna im. M. W. Łysenki we Lwowie), gdzie był wieloletnim dziekanem i kierownikiem katedry kompozycji i instrumentacji, a także Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie (obecnie Wydział Muzyki Uniwersytetu Rzeszowskiego), gdzie był kierownikiem katedry wychowania muzycznego, wykształcił całą rzeszę kompozytorów, dyrygentów, pedagogów i animatorów muzyki.

Od 1995 roku był pomysłodawcą i organizatorem Międzynarodowych Sesji Naukowych „Musica Galiciana”, traktujących o kulturze muzycznej Galicji w kontekście stosunków polsko-ukraińskich (okres od doby piastowsko-książęcej do roku 1945), których dorobek opublikowano w specjalnych wydawnictwach. W 2005 roku namówił mnie od organizowania corocznych Sesji Naukowych „Musica Resoviana”, traktujących o kulturze muzycznej Rzeszowa i regionu podkarpackiego. Odbyło się 10 tych sesji, ich dorobek publikuje rzeszowski „Kamerton”.

Prof. Leszek Mazepa jest autorem licznych publikacji, w tym książek, m.in. Karty z muzycznej przeszłości Lwowa (2001), Adam Didur we Lwowie (2002), Droga do Akademii Muzycznej we Lwowie (2003), Rozmyślania i wspomnienia o Lwowie i Lwowiakach (2011). Ta ostania książka jest mi szczególnie bliska. Ofiarowując mi ją, autor wpisał odręcznie: Wielce Szanownemu i Drogiemu Koledze i Przyjacielowi, z którym w Rzeszowie i poza nim wiele zdziałaliśmy, i to nie tylko jako założyciele i prezesi Rzeszowskiego Towarzystwa Muzycznego – na trwałą pamiątkę – wdzięczny autor – Leszek Mazepa. Rzeszów, 6.04.2011. Dopełnieniem jakże bogatej osobowości artystycznej, naukowej i pedagogicznej Prof. Leszka Mazepy była jego patriotyczna postawa i działalność społeczna. Kochał Boga i ludzi, dbał o podtrzymanie polskich tradycji na Kresach Wschodnich, o prawdę historyczną, zwłaszcza w sferze kultury muzycznej.

W 1988 roku we Lwowie był współzałożycielem i pierwszym prezesem Towarzystwa Kultury Polskiej Ziemi Lwowskiej, a w 1998 roku w Rzeszowie – współzałożycielem i prezesem, nieprzerwanie przez 18 lat – Rzeszowskiego Towarzystwa Muzycznego. W obu tych Towarzystwach był Honorowym Prezesem, życzliwym opiekunem i doradcą. W dniu 15 kwietnia 2015 roku w sali koncertowej Wydziału Muzyki Uniwersytetu Rzeszowskiego odbyła się miła uroczystość wręczenia Prof. Leszkowi Mazepie Srebrnego Medalu „Gloria Artis” przyznanego Mu przez ministra kultury i dziedzictwa narodowego. Wręczając medal, dziekan Wydziału Muzyki UR prof. Mirosław Dymon podkreślił ogromne zasługi prof. Leszka Mazepy dla rozwoju edukacji muzycznej na Uniwersytecie Rzeszowskim, zarówno w sferze naukowej, jak i organizatorskiej.

Jestem przekonany, że to, kim jesteśmy, zależy od tego, kogo spotkamy na swej drodze. Nasze rzeszowskie środowisko muzyczne miało wielkie szczęście, że miało w swych szeregach postać tak szlachetną, jak Prof. Leszek Mazepa.

Pozostaje On w naszej pamięci i kolejnych pokoleń jako wielki autorytet moralny, naukowy, społeczny, jako wzór i kotwica pamięci – dobra, piękna i prawdy. Non omnis moriar – Nie całkiem umrę – ta łacińska sentencja przewijała się podczas Mszy Świętej pogrzebowej śp. Leszka Mazepy. Dlatego, Drogi Leszku, nie mówię – żegnaj – ale – do zobaczenia.

                                                                              Andrzej Szypuła