Przegląd nowości

Francuska wersja „Pór roku” Haydna

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 09, marzec 2017 10:14

Został on w całości wypełniony oratorium Pory roku Josepha Haydna z tekstem Gottfrieda van Swieten na podstawie wiersza "The Seasons" Jamesa Thomsona. Duże zainteresowanie wzbudził fakt, że Sarcos zdecydował się na wykonanie rzadko kiedy proponowanej francuskiej wersji dzieła, której tekst został przez wspomnianego barona van Swietena zredagowany w tym samym czasie co tekst niemiecki. Przypomnieć należy, iż pierwsza edycja partytury Haydna ukazała się w maju 1802 roku nakładem wydawnictwa Breitkopf i Härtel w dwóch tomach. Właściwie chodziło tutaj o dwie równoprawne edycje: pierwszą z tekstem niemieckim i angielskim i drugą z tekstem niemieckim i francuskim.

W tej sytuacji sięgnięcie do wersji francuskiej jest przedsięwzięciem tym bardziej uzasadnionym, że sam Haydn wyraził w swojej korespondencji życzenie, aby jego dzieło było zawsze prezentowane w języku kraju, w którym akurat jest wykonywane. Tym większa wdzięczność należy się Jean-Philippe’owi Sarcosowi za to, że ową wolę kompozytora w pełni uszanował. Do udziału w paryskim koncercie zaprosił on trójkę staranie dobranych solistów: sopranistkę Clémence Barrabé (Jeanne), tenora Sébastiena Obrechta (Lucas) i basa Aimery’ego Lefèvre’a (Simon). Zresztą trzeba podkreślić, że cały zespół wykonawczy doskonale wyczuł ducha tej muzyki, za pomocą której Haydn usiłował przerzucić swoisty pomost pomiędzy przyrodą i ludzkim sercem, wyrażając tym samym swoje głębokie umiłowanie życia. Pod batutą Sarcosa fragmenty eksponujące mistrzowskie malarstwo muzyczne zabrzmiały równie poruszająco, co epizody o bardziej intymnym klimacie, utrzymane niekiedy w formie modlitwy i często przeniknięte uczuciem melancholii i smutku. Dzięki temu radość scen zbiorowych o rustykalnym charakterze nie była w stanie zagłuszyć emanującej również z tej partytury ekspresji żarliwej, przepełnionej ufnością i miłością wiary Haydna. I właśnie to harmonijne połączenie dwóch sfer egzystencji ludzkiej czyni z jego kompozycji prawdziwe arcydzieło, którego paryskie wykonanie zostało teraz przyjęte przez licznie zgromadzoną w zabytkowej sali Konserwatorium publiczność ze szczerym entuzjazmem.

                                                                        Leszek Bernat

• « poprz.
• nast. »