Przegląd nowości

Święto Zarzueli ze śmiercią w finale

• 

Szczegóły

Opublikowano: środa, 29, czerwiec 2016 15:54

Niezwykły spektakl na prawie 30 tysięcy widzów zaproponowała Opera Wrocławska na pożegnanie swej niezwykłej Pani Dyrektor Ewy Michnik. Jej pomysł i ideę wielkiej wspólnoty budowanej wokół muzyki zrealizowano na specjalnie zaaranżowanej scenie na wielkim nowym stadionie zbudowanym na Euro 2012.

Powstały tam trzy kondygnacje miasteczka (w domyśle Sewilli) z wielką katedrą na wzgórzu, tawernami, hacjendami, fabryką cygar, posterunkiem żandarmerii i być może w głębi areną do walki byków, jaka jest w każdym niemalże hiszpańskim mieście. W realu powstało barwne widowisko multimedialne, w którym na początku była parada jeźdźców na koniach do świetnie granej przez połączone dęte orkiestry górnicze i policyjne hiszpańskiej muzyki popularnej.

Później mieliśmy pierwszy akt opery Bizeta Carmen w wykonaniu wspaniałych solistów, Kate Aldrich z MET, Arnolda Rutkowskiego ze świata i Tomasza Raka z Teatru Muzycznego w Łodzi (później ten sam solista wciąż w stroju torreadora zabłysnął pięknym i stylowym wykonaniem hiszpańskich arii z zarzueli).

Następnie była scena w tawernie z przemytnikami, która zamieniła się w wiązankę arii i tańców hiszpańskich wykonywanych przez solistów z Hiszpanii – laureatów konkursu wokalnego Grand Prix Placido Domingo na najlepszych wykonawców zarzueli – tutaj znalazła się też popularna pieśń Granada. Wreszcie po tanecznych i wokalnych popisach znaleźliśmy się znów w Sewilli, przed areną, skąd dochodziła muzyka wspaniałych marszów zapowiadające występ torreadora i znów na scenie pojawili się Carmen, Don José, Mercedes (znakomita Joanna Moskowicz).

Finał opery, pomimo radosnego nastroju wywołanego wcześniej, musiał być jednak tragiczny, ale po oklaskach i ukłonach solistów znów pojawili się barwni tancerze i przy dźwiękach orkiestry pod batutą Tomasza Szredera zabrzmiała żywiołowa Jota tańczona przez balet Opery Wrocławskiej i wszystkich dokooptowanych wykonawców, wśród nich uczestników kilku szkół flamenco z okolicy – zapowiedziano występy kursantów ze Studia Suenos – Szkoła Flamenco, z Centrum Flamenco oraz Domu Tańca Pałacyk, a także członków formacji Pasa La Vida działającej przy MDK Śródmieście i tancerzy Zespołu Tańca Dawnego Uniwersytetu Wrocławskiego.

Nie można też zapomnieć o wspaniale udekorowanych koniach andaluzyjskich Karoliny Wajdy, które nauczyły się też tańczyć do hiszpańskich rytmów. W rezultacie okazało się, że konie wrocławskiej straży miejskiej też potrafią chodzić tanecznie.

Zwyczajowo trzeba pochwalić twórców przedstawienia, a lista jest długa. Za reżyserię spektaklu odpowiadali Waldemar Zawodziński i Ignacio Garcia, scenografia była też Waldemara Zawodzińskiego, kostiumy Waldemara Zawodzińskiego i Marii Balcerek, choreografię opracowali Janina Niesobska i Manuel Segovia, reżyserią świateł zajął się doskonały w swym fachu Bogumił Palewicz.

Zarzuela Show wpisane w scenariusz opery Carmen było jednak tak wielkim przedsięwzięciem, że wymagało długich wcześniejszych przygotowań, konsultacji i warsztatów. Wymieńmy więc współpracę muzyczną Olivera Diaza, konsultacje reżysersko-muzykologiczne z zakresu zarzueli prof. José Gabriela Lópeza Antunano, koordynatora grup tanecznych Bożenę Klimczak, kierownika grup chóralnych Annę Grabowską-Borys, prowadzącego warsztaty dla chóru Miguela Angel Arqued i prowadzącą warsztaty taneczne Natalię Ferrandiz.

Pomysł hiszpańskiej nocy z zarzuelą na stadionie akcentujący pokrewieństwo wrocławskiej Europejskiej Stolicy Kultury, z analogiczną  Europejską Stolicą w hiszpańskim San Sebastian, ściągnął nie tylko tłumy widzów, którzy zakupili bilety (najdroższe po 200 zł).

Miał też swoją odnogę społeczną i edukacyjną, która być może ważniejsza jest od sukcesu frekwencyjnego i kasowego. Dwa dni przed premierą superwidowiska, 16 czerwca odbyła się bowiem w tym miejscu otwarta próba generalna, którą zobaczyła młodzież ze szkół specjalnych, ośrodków wychowawczych, domów dziecka, a także seniorzy z domów opieki społecznej, wreszcie osoby bezdomne i ludzie ze środowisk wykluczonych materialnie i mentalnie z uczestnictwa w kulturze.

Dlatego, mimo kilku drobnych zastrzeżeń, że np. wzmocnione głosy solistów odbijały się w postaci echa od korony stadionu i wracały z opóźnieniem jako pogłos, trzeba uznać owo wydarzenie za ze wszech miar udane i bardzo potrzebne, które nie tylko zapadnie wielu ludziom w pamięci na zawsze, ale być może przysporzy nam więcej świadomej publiczności na normalnych przedstawieniach w operze i na koncertach muzyki klasycznej.

Przysporzy też sławy Wrocławiowi, który umie wykorzystać swój potencjał kulturalny i robi to w znakomitym, w pełni europejskim stylu.

                                                                           Joanna Tumiłowicz