Przegląd nowości

Hiszpańska noc na wrocławskim stadionie

• 

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 27, czerwiec 2016 11:46

Kiedy zapadła decyzja o budowie we Wrocławiu stadionu na Euro 2012 to również od tego czasu rozpoczęła Ewa Michnik, dyrektor Opery Wrocławskiej przemyśliwać w jaki by tu sposób wprowadzić operę do tego obiektu o ogromnej przestrzeni. Początkowo była mowa o Aidzie Verdiego, jednak od 2013 roku zaczęła dyrektor Michnik coraz głośniej i bardziej zdecydowanie mówić o wielkim widowisku operowym zrealizowanym na bazie Carmen Bizeta.

Tak powstał pomysł monumentalnego spektaklu, w którym wykorzystane zostaną fabuła i obszerne fragmenty Carmen wzbogacone o dołożone w II akcie porywające chóry, barwne sceny baletowe kilku najpopularniejszych zarzuel hiszpańskich.

I tak powstało wielkie widowisko Hiszpańska noc z Carmen z zarzuela show zrealizowane według koncepcji artystycznej Ewy Michnik przez dwóch znanych reżyserów Ignacjo Garcia z Hiszpanii i naszego Waldemara Zawodzińskiego, mistrza w kreowaniu wielkich przedstawień plenerowych.

Ten drugi pan jest również twórcą scenografii i współtwórcą projektów kostiumów, które zaprojektowała Maria Balcerek. Efektowną choreografię opracowali zgodnie Janina Niesobska i Manuel Segovia. Kierownictwo muzyczne objął Tomasz Szreder.

Potężna, trzykondygnacyjna dekoracja, której fronton miał około sto metrów długości, pozwalał na prowadzenie dynamicznej akcji na trzech poziomach jednocześnie, co umożliwiło swobodne wykorzystanie ponad pięciuset osób tworzących zespoły baletowy i chóralny oraz kilkunastu solistów. 

Nie pamiętam na polskich scenach przedstawienia równie monumentalnego jako to! Obejrzała je rekordowa liczba publiczności, sprzedano około 25 tysięcy biletów. Tak więc Wrocław jako Europejska Stolica Kultury 2016 udowodnił (nie pierwszy to raz), że ma olbrzymi potencjał artystyczny stawiający go wysoko na liście najważniejszych ośrodków europejskiej kultury, muzycznej szczególnie.

Samo przedstawienie spełniało wszelkie wymogi tego typu widowisk plenerowych w szóstką pląsających koni włącznie.

Rozmach inscenizacyjny szedł w parze dynamiką wielkich scen zbiorowych, a tych w tym spektaklu nie brakowało. Uroda scenografii okazała się wspaniałym tłem dla bogatych i barwnych kostiumów o hiszpańskich inspiracjach. Żywy aplauz publiczności wywoływały efektowne sceny taneczne o hiszpańskich rytmach i klimacie. 

Szczególne oklaskiwano umiejętność grania na kastanietach przez artystów baletu, co dzisiaj jest już naprawdę rzadką sztuką, a tutaj nie dość że grało kilkadziesiąt osób to jeszcze robili to z wdziękiem i w miarę równo.

Konstrukcja spektaklu, którego fabuła nie miała większego znaczenia, opierała się na wykorzystaniu najbardziej znanych fragmentów Carmen. Była więc habanera i seuqidilla, nie zabrakło również toastu Torreadora i kwintetu z II aktu oraz pełnego dramatyzmu finałowego duetu.

Szkoda tylko, że reżyser nie wykorzystał w pełni możliwości rozbudowania słynnej sceny przemarszu na corridę na początku III aktu. W scenę odbywającą się w gospodzie Lillas Pastii wkomponowano część opartą na zarzueli wykorzystując w tym celu m.in. fragmenty Luisy Fernandy Federico Moreny Torroba, La del manojo de rosas oraz La tabernera del Puerto Pablo Sorozábala.

Ale nie tylko, bo w tej części znalazło się też miejsce na Taniec z baletu Krótkie życie Manuela de Falli oraz nieśmiertelną Granadę Austina Lary. Taki układ muzyczny postawił przed dyrygentem Tomaszem Szrederem prawdziwe wyzwanie pogodzenia, często w obrębie jednej sceny, różnych rytmów i klimatów, z czego zresztą znakomicie się wywiązał.

Przygotowana przez niego orkiestra grała i brzmiała, jak na te warunki, dobrze, a sam dyrygent prowadził przedstawienie z prawdziwą pasją, i hiszpańskim temperamentem. 

Bohaterami wieczoru byli bezsprzecznie Kate Aldrich w roli Carmen i Arnold Rutkowski jako Don José. Usiłował im dotrzymać kroku Tomasz Rak w partii Escamillo. Kate Aldrich budowała kreację dyskretnym aktorstwem unikając zbędnych przerysowań, prezentując przy tym głos o pięknej barwie i ciepłym zmysłowym brzmieniu prowadzony naturalnie i z pełną swobodą.

Z kolei Arnold Rutkowski zaśpiewał partię Don Josego z pasją i ogromnym ładunkiem ekspresji ujmując przy tym pięknem brzmienia swojego głosu i swobodą jego prowadzenia. W ich wykonaniu finałowy duet dawał pełną satysfakcję pod każdym względem. W części zarzuelowej entuzjastycznie oklaskiwano Joannę Moskowicz, Angelosa Samartzisa i Victora Campos Leal oraz Tomasz Raka.

Jedyna rzecz, której nie udało się realizatorom w pełni ujarzmić to akustyka o zbyt dużym pogłosie. Niestety, wiele do życzenia pozostawiała również obsługa widowni ze strony pracowników stadionu, którzy nie dość, że nie byli przygotowani na obsługę takiej imprezy to jeszcze często byli po prostu niegrzeczni! Ale nawet te utyskiwania nie zmieniają faktu, że było to wyjątkowa pod każdym względem noc. 

Hiszpańska noc z Carmen z zarzuela show to ostatnie wydarzenie firmowane przez Ewę Michnik, która żegna się po ponad dwudziestu latach z funkcją dyrektora Opery Wrocławskiej. To Jej pasji, konsekwencji i organizacyjnemu talentowi zawdzięcza Opera Wrocławska swoją pozycję jednego z najlepszych teatrów operowych w Europie.

Jednym ze znaków firmowych dyrekcji Ewy Michnik były właśnie wielkie widowiska operowe adresowane nawet do tych, którzy rzadko bywają na widowni teatru operowego. Pierwszym tego typu widowiskiem była Aida wystawiona w 1997 roku w Hali Ludowej (później Stulecia), która była niemal stałym miejscem takich przedstawień, ale nie tylko.

Giocondę wystawiono na Odrze, Skrzypka na dachu na dachu Galerii Dominikańskiej, Carmen w patio hotelu Dorint, Napój miłosny i Holender tułacz na pergoli obok Hali Ludowej. Otella na Wyspie Piaskowej, Bal maskowy i Turandot na stadionie olimpijskim. Ukoronowaniem tego była  potężna pod względem inscenizacyjnym i organizacyjnym Hiszpańska noc z Carmen z zarzuela show dla ponad 25 tysięcy widzów.

                                                                                      Adam Czopek