Przegląd nowości

Del Monaco: Wychowałem się na kolanach Marii Callas

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 28, grudzień 2015 12:13

I szczery.

A tak, żeby mnie oszukać, trzeba wielu osób i wielu starań. Ale jestem też człowiekiem hojnym z natury. I pracowałem z głową, karierę budowałem w sposób przemyślany, choć wiele było w tym instynktu.

Co decyduje o wyjątkowości takich scen, jak La Scala czy Metropolitan Opera?

Nic. To są teatry, które są bardziej bogate. Znaczące teatry są w dużych miastach, gdzie są duże pieniądze i sponsorzy. Ale teatr w Neapolu ma starszą tradycję niż La Scala. To tradycja Donizettiego, Verdiego, Belliniego, Rossiniego. Kiedy w Neapolu robiłem „Madame Butterfly”, usiadłem w loży i poczułem się jak na cmentarzu: tu Rosssini skomponował, tu Verdi... I jeszcze ja posadziłem tu swoją szanowną... La Scala jest szczególna z innych powodów. Po pierwsze jest w jednym z najbogatszych w Europie regionów, w Lombardii. A po drugie, publiczność jest tam bardzo kompetentna. Callas w 1960 roku zrobiła ostatni spektakl w La Scali, „Piratów” Belliniego, i wyszła płacząc, bo ją wygwizdali. I jakby gwizdów było mało, to krzyczeli „idź się p... z Onassisem”. Ojciec mówił, że problemem nie było dojście do La Scali, ale utrzymanie się w niej. A on występował tam 27 lat. 

• « poprz.
• nast. »