Przegląd nowości

Odszedł Stefan Stuligrosz

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 26, czerwiec 2012 22:08

A przecież początki były jakże trudne! Aresztowany przez Niemców w czasie wojny założyciel Chóru ks. Wacław Gieburowski przekazał go we wrześniu 1941 roku młodemu 19. letniemu, zdolnemu śpiewakowi Stefanowi Stuligroszowi, który poprowadził zespół przez trudne lata wojny i nie mniej trudne czasy powojenne. Kiedy w czasach stalinowskich kazano śpiewać Chórowi kantaty o Stalinie, przygarnęła go, w dużej mierze za sprawą ówczesnego dyrektora artystycznego, rzeszowianina z pochodzenia, znakomitego dyrygenta Stanisława Wisłockiego, Filharmonia Poznańska.

Tak sobie myślę, że bez względu na czasy, układy polityczne, trzeba robić swoje, realizować swoje powołanie, służyć swoim talentem i pracą, zachęcać innych, dodawać ludziom otuchy i nadziei, przekonania, że mimo wszystko ten świat jest piękny, zwłaszcza w perspektywie sztuki i nieogarnionej Bożej Miłości.

Druh Stefan – tak nazywają go jego mali i starsi śpiewacy. Bo najpierw musimy się rozumieć, szanować, słuchać, by tworzyć piękne dzieła muzyczne. Najpierw musimy być rozumiejącą się nawzajem wspólnotą, by dążyć do wyznaczonego celu. Wspólnotą zdyscyplinowaną, świadomą odpowiedzialności, wagi tworzenia rzeczy wielkich.

Mistrz i uczeń. Tej starej zasady, metody wychowawczej, znanej od tysięcy lat, nigdy nie zastąpi nawet najbardziej nowoczesny system wymyślony przez mądrych naukowców. Wychowanie integralne – razem z rodzicami, szkołą, kościołem, organizacją harcerską, najbliższym otoczeniem, jest sposobem na problemy i trudności współczesnego świata, nie tylko w rozwiązywaniu problemów dzieci i młodzieży, ale i nas, dorosłych. Jak daleko odeszliśmy dziś od tych starych prawd?

To tylko garść refleksji, jakie przyszły mi na myśl po odejściu Drogiego Profesora Stefana Stuligrosza. I choć jestem jednym z bardzo szerokiego grona jego wychowanków, czuję się w sposób szczególny członkiem wielkiej rodziny jego uczniów i przyjaciół, pełnym wdzięczności i szacunku za wszystko, co uczynił dla nas osobiście, jak i całej polskiej kultury muzycznej. Bo wskazał nam drogę, która prowadzi do Boga i ludzkiej wrażliwości poprzez muzyczne piękno.

• « poprz.
• nast. »