Przegląd nowości

Chopin i Jego Europa - Wyjątki

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 30, sierpień 2011 02:00

Do sensacyjnych można też było zaliczyć recital Khatii Buniatishvili. Młoda artystka, której uroda i figura mogłyby oszołomić niejednego melomana, zaprezentowała na wstępie dwie Sonaty, h-moll Chopina i VII Prokofiewa. W tej pierwszej, zagranej bardzo nowocześnie, trochę brakowało śpiewności, w drugiej była porywająca motoryczność i łagodzona osobistym wdziękiem pianistki  brutalna agresywność. Kilka dni później słuchając przez radio recitalu Pawła Wakarecego stwierdziłam, że nasz pianista znalazł chyba bardziej trafny klucz do odczytania Sonaty h-moll Chopina, nie grał natomiast Prokofiewa.

Najwyższą półkę wykonawstwa instrumentalnego, ale i wyrafinowania jeśli idzie o repertuar, przyniósł koncert muzyki kameralnej w Studiu im. Lutosławskiego. W programie znalazła się wyłącznie muzyka polska i trzeba ze wstydem przyznać, że stanowczo zbyt rzadko wykonywana, a pod każdym względem wybitna, natchniona, absolutnie nie ustępująca popularnym kompozycjom na podobne składy instrumentalne Brahmsa, Schumanna, Mahlera itp. Rozpoczęła liryczna "modlitwa" Andrzeja Panufnika na sekstet smyczkowy. Następnie wysłuchaliśmy świetnej i zaskakująco dojrzałej kompozycji Zygmunta Noskowskiego Kwartet fortepianowy d-moll, w której można było nawet znaleźć echa brzmieniowego nowatorstwa Debussy'ego. Kolejną pozycją był Oktet fortepianowy Józefa Krogulskiego, skrzący się łagodnym dowcipem i niebanalnym przetworzeniem ludowych tematów. Wreszcie na zakończenie usłyszeliśmy Sekstet fortepianowy Krzysztofa Pendereckiego fantastycznie rozwijający typowy idiom dźwiękowy tego kompozytora nawet z wykorzystaniem efektów przestrzennych radiowego studia. Obecność mistrza Pendereckiego podczas tego wykonania dodawała sensacyjności całemu koncertowi, przy którego omówieniu koniecznie trzeba też wspomnieć o wykonawcach. Zgromadziła się ich spora gromadka, w sumie 11 osób, i o każdym można powiedzieć: wybitny solista, choć wykonywali muzykę zespołową. Najwyższe słowa uznania należą się skrzypkowi Januszowi Wawrowskiemu, doskonałemu zarówno w muzyce klasycznej, romantycznej jak i współczesnej. Towarzyszyła mu równie dobra Anna Maria Staśkiewicz. Świetna była altowiolistka Katarzyna Budnik a nie sposób pominąć faktu, że w tym koncercie wystąpiło też dwóch najzdolniejszych wiolonczelistów młodego pokolenia: Bartosz Koziak i Marcin Zdunik. Uwagę przykuwał swoją grą i zaangażowaniem, a także umiejętnością uzyskiwania aksamitnego piano pianissimo rewelacyjny klarnecista Kornel Wolak, o którego zagranicznej karierze stanowczo zbyt mało się u nas mówi, i wreszcie gratulacje należą się argentyńskiemu pianiście Jose Gallardo, który z ogromnym pietyzmem przygotował nowy dla siebie repertuar i z mistrzowskim zapałem towarzyszył tej mini-orkiestrze.

Rozczarowała mnie trochę kanadyjska pianistka polskiego pochodzenia Janina Fiałkowska, która reprezentowała wykonawstwo w tradycyjnym rozumieniu, umiarkowanie wirtuozowskie, bardziej skupione na nastroju muzyki. Lepiej w jej interpretacji wypadły utwory Chopina zawierające typowo polski idiom "żalu" czy "nostalgii", Nokturn Es-dur, Mazurki, Scherzo h-moll z melodią kolędy Lulaj-że Jezuniu. Interesująco zagrała też Sonatę A-dur Schuberta. Natomiast utwory Franciszka Liszta zdecydowanie stawiające na popis pianistyczny, wydawały się dla Fiałkowskiej zbyt ryzykowne. Młode pokolenie wirtuozów radzi sobie w takim repertuarze nieco lepiej.

Natomiast recital Dmitri Alexeeva przyniósł zupełnie inne odczucia. Pianista doskonale czuł się w repertuarze wirtuozowskim, czego przykładem była transkrypcja Skowronka Glinki dokonana przez Bałakiriewa, cykl Schumanna Kreisleriana, czy zagrane na bis utwory Rachmaninowa. Jednak główną wartością sztuki Rosjanina były pogłębione interpretacje Mazurków Chopina i preludiów Skriabina. Lekkość prowadzenia frazy i zróżnicowanie dynamiczne, delikatność i fantazja - to pozostanie w pamięci po tym występie.