Przegląd nowości

Pomiędzy dwudziestowiecznym klasycyzmem a impresjonizmem

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 01, marzec 2024 19:08

W przeciwieństwie do Strawińskiego Ravel nie ogranicza się do pierwszoplanowego czynnika motorycznego, ale cieszy ucho słuchacza również feerią barw, choć w tym przypadku zdecydowanie przeważają ich mroczniejsze tonacje, poczynając od pierwszych taktów orkiestrowego wstępu z instrumentami o najniższych rejestrach. Poza tym przez bogatą fakturę orkiestrową przebijają echa nieco wcześniej skomponowanego Bolera.

Jak Chopin w swoich Mazurkach stworzył artystycznie przetworzoną wizję polskich tańców, tak Ravel postąpił we wspomnianym Bolerze, jak i z walcem w poemacie choreograficznym w ten sposób zatytułowanym. Może się wydać interesującym, że dokonywali tego Francuz oraz Bawarczyk Richard Strauss w Kawalerze srebrnej róży, a nie noszący to samo nazwisko, co ostatni, seryjni producenci wiedeńscy jego popularnych opracowań. Dyrygent umiejętnie wyważył kontrasty między stopniowo wyłaniającym się i przybierającym na sile tematem walca a pobocznymi epizodami, którym od czasu do czasu ustępuje miejsca w celu wprowadzenia większego urozmaicenia.

Program otworzyło Morze Claude'a Debussyego. Tym razem było ono raczej sztormowe, jeśli zważy się momentami natężenie dynamiczne. Nieco zmącone miast iskrzenia się pełną paletą odcieni kolorystycznych jak przystało na muzyczny impresjonizm, bezsprzecznie zainspirowany Monetowskimi marinami. Wydaje mi się, że naturze Alaksandra Chumali bardziej odpowiadają formy o zdecydowanej konstrukcji i absolutnym charakterze, bez odniesień programowych, nawet, jeśli nie zostały one wprost sformułowane, jak w przypadku ostatniego dzieła? 

                                                                 Lesław Czapliński

• « poprz.
• nast. »