Przegląd nowości

Dyrygencka dynastia w Łodzi

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 05, grudzień 2022 06:56

Z satysfakcją patrząc na ojca i syna stojących po przedstawieniu na scenie pomyślałem, że w Łodzi urodziła się swoista dynastia dyrygencka. Po Tadeuszu Kozłowskim batutę właśnie przejmuje jego syn Wiktor. Tadeusza nauczył dyrygować Bogusław Madey, niegdysiejszy dyrektor artystyczny Teatru Wielkiego, który zaangażował go - jak się okazało - na całe półwiecze do Łodzi. W roku 1958 Bogusława Madeya wyświęcił na dyrygenta Bohdan Wodiczko, później również dyrektor łódzkiej sceny operowej. Z kolei Wodiczce dyplom dyrygencki podpisał jeszcze przed wojną legendarny polsko-rosyjski Walerian Bierdiajew, który na początku ubiegłego stulecia studiował dyrygenturę u samego Artura Nikischa w Lipsku. Tak więc korzenie łódzkiej dynastii dyrygenckiej sięgają doskonałych szkół niemieckiej i rosyjskiej, ale już od czasów Wodiczki, Madeya i obu Kozłowskich stoją na mocnych podstawach polskiego talentu, profesjonalności i dokonań w tej dziedzinie. 

Po czterdziestu latach znajomości z Tadeuszem Kozłowskim, w tym szereg sezonów spędzonych wspólnie na kierowaniu Teatrem Wielkim w Łodzi pozostał mi sentyment i wiele, wiele wspomnień. Ograniczę się do wymienienia najważniejszych premier Tadeusza z tamtych czasów, jako kierownika muzycznego Fidelia, Wieczoru baletowego (Chopin, Karłowicz, Szymanowski), Normy, Eugeniusza Oniegina, Walkirii, Mefistofelesa, Halki, Snu nocy letniej i Aidy.

Drogi Tadeuszu, jestem przekonany, że jeszcze wiele przed Tobą. Od kilku miesięcy nosisz bezprecedensowy tytuł Honorowego Pierwszego Dyrygenta Teatru Wielkiego w Łodzi. Poza Twym fenomenalnym talentem i artystyczną charyzmą jesteś wybitnym reprezentantem profesji niezwykle… ekologicznej. Stare operowe porzekadło powiada, że jeśli nie wybuchnie wojna światowa, lub traktor nie wjedzie w pochód pierwszomajowy, to tancerka i dyrygent żyją wiecznie. Ty poza tym niedługo wkroczysz w wiek, w którym sędziwi mistrzowie batuty dyrygują nawet przez sen. Wiem o tym, bo mam za sobą – podobnie jak Ty – równie wiele lat pracy w służbie teatru operowego. 

Trzymaj się, wszystkiego najlepszego!

                                                                        Sławomir Pietras

• « poprz.
• nast. »