Przegląd nowości

Cherubini, spadkobierca Glucka – „Medea“ w MET

Szczegóły

Opublikowano: środa, 30, listopad 2022 14:49

Z grona solistów najbardziej przypadła mi do gustu Jekatierina Gubanowa jako Neris, powiernica tytułowej  bohaterki. W swojej arii z solo fagotowym „Solo un pianto con te versare" wydobyła liryczny aspekt tego ustępu, w którym dochodzi do głosu współczucie dla Medei. Duże wrażenie wywarł również finałowy chór Giusto ciel! Oh, terror, dający upust przerażeniu na widok krwawych skutków zemsty Medei, a przywodzący przed uszy ten z Mozartowskiego Idomenea wobec pojawienia się morskiego potwora. Inscenizacja Davida McVicara pozostaje neutralna estetycznie.

Nie budzi szczególnych kontrowersji, ale i nie zachwyca. Rozegrana zostaje w kostiumach  zbliżonych do czasów powstania opery Cherubiniego, a dokładnie nieco wcześniejszych, albowiem schyłku panowania Ludwików. Na tym tle Medea rzeczywiście wydaje się obcą, nie mającą z nim nic wspólnego, przybyłą z całkiem innego świata - okrutnego świata antyku.

Drugim, kluczowym pomysłem reżyserskim jest ogromne lustro, ustawione w charakterze dekoracji w głębi sceny. Multiplikuje ono akcję, przydając zdarzeniom dosłownie drugie dno. W scenach kameralnych wszakże pojawia się na przedzie przepierzenie, pozwalające skupić całą uwagę na protagonistów i ich przeżyciach. W sumie przedstawienie na wyrównanym poziomie, jak przystało na MET, ale nie porywające.

                                                                     Lesław Czapliński

• « poprz.
• nast. »