Przegląd nowości

Jarockiego szkoła reżyserowania

Opublikowano: czwartek, 13, październik 2022 09:14

Dokładnie w dniu dziesiątej rocznicy śmierci Jerzego Jarockiego, jednego z „trójcy“ tworzącej wielkość Starego Teatru w latach siedemdziesiątych (obok Konrada Swinarskiego i Andrzeja Wajdy), dziesiątego dnia dziesiątego miesiąca tego roku otwarto w tymże poświęconą mu wystawę (Muzeum Interaktywne/Centrum Edukacji Teatralnej, kurator Anna Litak, 10 października - 6 listopada 2022).

 

Jerzy Jarocki 2

 

Absolwent moskiewskiego GITIS-u, do perfekcji opanował warsztat pracy z aktorem. A zatem poświęcona mu wystawa nie mogła być inaczej nazwana jak Aktor w teatrze Jerzego Jarockiego. Zaaranżowana przez Andrzeja Witkowskiego, scenografa współpracującego z reżyserem, składa się z plansz ustawionych na obwodzie koła. Z przodu znajdują się fotogramy z inscenizacji tego artysty, a na odwrocie komentarze jego samego oraz wypowiedzi występujących w nich aktorów.

 

Jerzy Jarocki 3

 

W ten sposób przywołano zaledwie niewielką część z trzydziestu czterech przedstawień powstałych tylko w tym teatrze w latach 1961-2002 (ogółem zrealizował 121 spektakli na scenach krajowych i zagranicznych). Poczynając od drugiego, Orfeusza w wężowej skórze Tennessee Williamsa, za dyrekcji Władysława Krzemińskiego z dyrektorową Zofią Niwińską w głównej roli.Oglądamy fotosy i przypominamy sobie legendarne inscenizacje Witkacowskie: Matki Szewców, z charakterystycznym Markiem Walczewskim oraz ówczesną żoną Ewą Lassek, Grzebanie na motywach różnych utworów tego pisarza.


Widowisko o odrodzonej po 1918 roku Polsce, nie bez ironii zatytułowane Sen o Bezgrzesznej (współscenarzystą był Józef Opalski), do pewnego stopnia stanowiące palimpsest Dziadów Swinarskiego, zwłaszcza w zakresie wykorzystania przestrzeni Starego Teatru oraz przemieszczającej się w niej publiczności, podążającej za aktorami i zmieniającymi się miejscami akcji, z młodym Jerzym Stuhrem w scenie kabaretowej. 

 

Jerzy Jarocki 1

 

I te późne: Życie snem z Krzysztofem Globiszem, Portret Sławomira Mrożka, Ślub Witolda Gombrowicza z Danutą Maksymowicz, obecną na wernisażu i wspominającą męża. W częściowo odtworzonym gabinecie artysty umieszczono na biurku egzemplarz reżyserski wspomnianego Ślubu, a na kwaterach zamarkowanego okna wyświetlane są fragmenty zarejestrowanych przedstawień. Z kolei na ścianie umieszczono dyplomy festiwalowych nagród oraz honorowego doktoratu Wszechnicy Jagiellońskiej. Po przeciwnej stronie, w ukrytej za kotarą camerze obscura można doznać wrażenia osobistego obcowania z artystą za sprawą nagrań jego wypowiedzi. 

                                                                 Lesław Czapliński