Przegląd nowości

Przetańczyć z Mickiewiczem ballady i romanse

• 

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 07, październik 2022 20:45

Był taki przedwojenny film Pani minister tańczy o stojącej na czele resortu ochrony moralności publicznej, którego ideę zdaje się bezwiednie podchwycono w krajach muzułmańskich. Jego tytułowa bohaterka zwalczała taniec jako nieprzyzwoitą rozrywkę, zanim sama nie uległa jemu, a wraz z nim i miłości. Nie wdając się w jej ocenę moralną, zespół Cracovia Danza po raz drugi ukazuje artystę o nazwisku rozpoczynającym się na literę M. poprzez tę właśnie dziedzinę sztuki.

 

 

Po Molièrze przyszła kolej na Mickiewicza. O ile jednak francuski artysta teatru był współtwórcą formy komedii-baletu, o tyle nie wiadomo o tego rodzaju zainteresowaniach naszego Wieszcza, mimo że tańczy w tytule poświęconego mu widowiska, z dookreśleniem Romans wileński (premiera 4 października 2022 na scenie Teatru Varieté w Krakowie). W przeważającej mierze jest to baletowe divertissement (scenariusz i reżyseria Romana Agnel, choreografia Romana Agnel, Alina Towarnicka i Leszek Rembowski), na które składają się numery charakterystyczne oraz suita tańców towarzyskich polskich i obcych.

Za ich pomocą przywołany zostaje okres wileńskiej młodości poety, któremu postaci użycza Krzysztof Kępka. Ale także jego pobyt w Petersburgu i wizyty w tamtejszym salonie Marii Szymanowskiej, w którą wcieliła się Marta Yıldız. Za pomocą tanecznych kroków i figur opowiedziana zostaje historia skłonności Mickiewicza do Maryli Wereszczakówny (tu tancerz miał okazję popisać się wykonywaniem entrechats) oraz znajomości z Marią Szymanowską i jej córkami, z których jedną, Cecylię, poślubi, ale już po przedwczesnej śmierci jej matki na cholerę.

 

 

Na koniec finał w wielkim stylu, a więc romantyczne Grand pas według Świtezianki korespondujące z królującymi w ówczesnym balecie ondynami (Sylfida czy Giselle). Wypełnia je pas de deux z podnoszeniem partnerki, w którym pod względem technicznym na pierwszy plan wysunął się Maksim Bierko jako Strzelec, bezbłędnie kreśląc piruety.

 

 

Dekoracje tworzyły tylne projekcje wnętrz (Krzysztof Antkowiak), a scenie wraz z rekwizytami (fotele) w zależności od sytuacji światła przydawały określonych barw. Mam jedynie pretensję do kostiumolożki Elżbiety Wójtowicz-Gularowskiej, że sylwetkę i tak szczupłego i wysokiego odtwórcy, typowego danseur noble, dodatkowo wydłużyła za sprawą bardzo wąskich spodni i długiej kamizelki. Na koniec ciśnie się pytanie, na kogo przyjdzie kolej, by zatańczyć w następnych spektaklach Cracovii Danza. Czy będzie to Matejko, bo nie było w tym gronie jeszcze malarza? Ale także kompozytora, a więc może Mozart albo Moniuszko?

                                                         Lesław Czapliński