Przegląd nowości

Przykłady operowych namiętności

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 25, marzec 2019 06:42

Namiętność naszego przyjaciela do osobowości, głosu, uprawianej sztuki wokalnej, wreszcie kolosalnej, barwnej i wieloletniej kariery tej niezwykłej hiszpańskiej śpiewaczki zachwyciła nas wszystkich. Natomiast trochę mniej szacunku i podziwu wywołał list innego „czciciela” zjawiska operowego jakim była Montserrat Caballé, napisany przed kilkoma tygodniami w formie donosu do redaktora naczelnego „Angory” po śmierci divy i przeczytaniu mojego felietonu z kilkoma sympatycznymi, a nawet zabawnymi zdarzeniami z jej życia.

Generalnie autor zanegował prawdziwość tych zdarzeń, sprostował ich szczegóły i wyraził niezadowolenie, że zająłem się tematem, który on zna najlepiej, jest mu najbliższy i dla tego postanowił zabrać głos w tej sprawie. Był to również przykład operowej namiętności, tylko o wiele mniej szlachetny, trochę trywialny, miejscami prostacki.

Ale nie bądźmy zbyt surowi. Namiętności, jakie w organizmach jej wyznawców wywołuje sztuka operowa bywają o wiele groźniejsze, wzbudzają niepohamowane emocje, a nawet prowadzą do czynów groteskowych.

W latach siedemdziesiątych na skutek takiego właśnie splotu zdarzeń, przez pewien czas współkierowałem Operetką Dolnośląską we Wrocławiu z Barbarą Kostrzewską, artystką wybitną, człowiekiem o zniewalającym uroku osobistym, a jednocześnie dyrektorem stanowczym i kompetentnym. Nie mogliśmy sobie poradzić z wrogim nam sekretarzem organizacji partyjnej, który był niespełnionym tenorem o niskim wzroście, skrzywionym kręgosłupie i namiętnej jadowitości, skierowanej przeciwko pięknej pani dyrektor.

– Dlaczego on cię tak nienawidzi, dopytywałem zaniepokojony. Widzisz – odparła zamyślona – ja wierzę, że jeśli dotkniesz pleców garbatego, to będziesz miał we wszelkich poczynaniach zapewnioną pomyślność na cały tydzień. Więc ja co poniedziałek wzywam do siebie tego partyjniaka i tak długo wychwalam współpracę dyrekcji z organizacją partyjną, aż on da się poklepać po plecach. Z czasem tak się wycwanił, że słuchając moich komplementów przyciskał plecy do ściany. Wtedy zwykle miałam gorszy tydzień.

                                                                                  Sławomir Pietras 

• « poprz.
• nast. »