Przegląd nowości

Pora pójść do remontu

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 30, styczeń 2017 07:12

Pod wrażeniem urody, techniki tańca i wyjątkowej scenicznej synchronizacji młodego duetu, porwał ich z sobą, to znaczy zaangażował. Podczas otwarcia Teatru Wielkiego tańczyli na czele Tańców połowieckich, a potem wszystkie premiery baletowe pierwszych pięciu sezonów: Pan Twardowski, Jezioro łabędzie, Romeo i Julia, Królewna śnieżka, Wesele w Ojcowie, Harnasie, Sylfidy, Zielony stół, Dafnis i Chloe.

Na scenie byli parą zjawiskową. On dysponujący wybitnymi warunkami fizycznymi danseur noble, co po polsku oznacza solistę w repertuarze klasycznym, tańczącego role romantycznych kochanków. Ona typem baleriny o technice tańca na poziomie wirtuozowskim, przy tym pełną ekspresji na przemian z liryzmem, co pozwoliło jej kreować równocześnie Odettę i Odylię, nieporównywalną z kimkolwiek przed nią i po niej.

Eugeniusz Jakubiak nie widząc dalszych perspektyw w polskich warunkach zaangażował się w Kassel, a potem w Essen, gdzie dużo tańczył, następnie pracował w dziale technicznym. Po jakimś czasie zachorował i zmarł w roku 1990 mając zaledwie 54 lata. Urnę z jego prochami przyjął warszawski cmentarz na Służewcu nad Dolinką. Iwona straciwszy partnera w Łodzi wyjechała do Göteborga. Tam jako solistka tańczyła między innymi w balecie Napoli i wielu innych spektaklach, ale informacje o tym docierały do nas z trudem, a z czasem ślad po łódzkiej primabalerinie zaginął.

Opowiadano, że po latach wróciła do Warszawy nie nawiązując kontaktów z kimkolwiek ze swego dawnego środowiska. Podobno pojawiła się na chwilę w Łodzi, kiedy byłem tam dyrektorem, ale zniknęła zanim się o tym dowiedziałem. Teraz gdy rozpytuję, każdy powiada, że nie wie co się z nią stało.

Z okazji półwiecza Teatru Wielkiego wspomniałem jego dawne baletowe gwiazdy, które w mojej młodości poruszały serca, wzbudzały podziw, szacunek i respekt. Czas płynie. Starzeją się nie tylko gmachy teatralne, związani z nimi artyści, ale również ich dyrektorzy. Aby ratować te wspomnienia, trzeba będzie pójść do remontu i … nadal pisać felietony.

                                                                         Sławomir Pietras

• « poprz.
• nast. »