Przegląd nowości

Okrążenie wspólnej Europy

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 06, październik 2014 18:44

W Hamburgu wsiedliśmy na luksusowy statek pasażerski, który następnego ranka zatrzymał się w belgijskim porcie Zeebrugge. Wygodnym autokarem zwiedziliśmy pobliską Gandawę i Brugię. Wszędzie tam stare malarstwo flamandzkie, uroki mediawalnej urbanistyki, malowniczych kanałów i wykwintnych restauracji.

Następnym przystankiem był francuski Hawr. Stamtąd jedni udali się do Rouen nad Sekwaną, gdzie przed laty zawijał nasz ostatni transatlantyk „Stefan Batory” (komu to przeszkadzało?). Inni zaryzykowali dłuższą wycieczkę na średniowieczną wyspę Saint Michelle i wrócili oczarowani, zachwyceni.

Do Verdon i Bordeaux nas nie wpuszczono. Pogłoski były różne. Że kilkutysięczna ekipa melomanów obgryzie winnice z dojrzewających winogron. Że na statku nie było Rosjan, a Francja handluje budowanymi dla nich okrętami. Że wejście do portu jest za płytkie, chociaż o tym wiadomo było od ponad trzystu lat.

Natomiast w Bilbao okazało się, że nie ma teatru operowego. W pięknym gmachu Teatro Arriaga grają dramaty, komedie, musicale, operetki, zarzuelle, czasami przyjeżdżają grupy baletowe, a z oper w tym sezonie wypatrzyłem tylko dwa, zresztą nieznane mi tytuły. Jak to wszystko ma się do szumnie ogłaszanego niedawno ślubu mojego następcy w Teatrze Wielkim w Poznaniu z... dyrektorem Opery w Bilbao? Czy aby nasz rodak nie padł ofiarą oszusta matrymonialnego? Myślałem o tym bez zmartwienia, pijąc kawę przy fontannach i patrząc na podobno najpiękniejszy na świecie gmach, gdzie mieści się Muzeum Guggenheima.

W Lizbonie przypomniało mi się, co mówiła wielka śpiewaczka Maria Canilia, do której zaprowadziła mnie kiedyś w Rzymie jej najlepsza uczennica Patricja Adkins-Chiti: „Dla śpiewaczek najlepszy klimat jest w Lizbonie, ale tylko w kwietniu, co dla mnie skończyło się zresztą fatalnie. Na początku lat pięćdziesiątych powiedziałam do Serafina: „Tulio, daj mi miesiąc urlopu, pojadę wiosną do Portugalii”. Kiedy wróciłam z gardłem wypoczętym i świeżym, na afiszach La Scali wszędzie widniało tylko: Callas, Callas, Callas... Po mnie, ani śladu!”.

• « poprz.
• nast. »