Łódzkie pięćdziesięciolecie operowe

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 23, styczeń 2017 07:19

Pietras Sławomir

Następny etap rozwoju łódzkiego Teatru Wielkiego zafirmował na krótko Bohdan Wodiczko z rewelacyjnym Wolnym strzelcem, w którym śpiewały obok siebie odwieczne rywalki Teresa May-Czyżowska (Agata) i Delfina Ambroziak (Anusia). Na wyżyny scenicznej realizacji wzniósł się spektakl Ognistego ptaka i Księżyca w choreografii i reżyserii Conrada Drzewieckiego, oraz Julietta przygotowana przez Ladislava Štrosa.

Na afiszu pojawiały się coraz częściej nazwiska dyrygenta Wojciecha Michniewskiego (Tannhaäuser, Włoszka w Algierze, Don Pasquale) i baleriny Ewy Wycichowskiej (Julia, Gajane, Giselle, a zwłaszcza urzekająca Królewna Śnieżka). W czołówce baletu kierowanego przez Kazimierza Wrzoska znajdowali się również Liliana Kowalska, Janina Niesobska, Anna Fronczek, Kazimierz Knol, Bogdan Jankowski, Zbigniew Sobis, a niedługo potem świetnie wyszkolony i urodziwy amant Jerzy Piętka.

Dziesięciolecie moich rządów w tym wspaniałym Teatrze (1982-1991) pozostawiam do wspominania sprawiedliwym i kompetentnym świadkom tych zdarzeń. Niech mi przy okazji 50-lecia naszej sceny wybaczą to liczne gremia jakże cenionych i kochanych moich współpracowników. Nieraz już pisałem i mówiłem o nich przy różnych okazjach. Będę to czynił również w przyszłości, nie zapominając o tych co odeszli, pozostawiając po sobie wzruszające wspomnienia.

Z powodów o których nie pora tu rozprawiać podjąłem decyzję niebywania w teatrach, którymi w przeszłości kierowałem. Czasem jednak łamię tę zasadę. Z upływem czasu czynię to coraz częściej.

Najlepiej jednak czuję się wśród publiczności łódzkiej. Dlatego tak ckliwie wspominam operową Łódź i moje sezony z nią związane. Nieraz w przeszłości szczerze martwiłem się o losy tego teatru, który nie zawsze wpadał we właściwe ręce. Dlatego tak wiele miejsca w moich myślach zajmują jego początki, do których starałem się nawiązywać, obejmując niegdyś łódzką dyrekcję. Kontynuowanie tradycji, rozwijanie osiągnięć poprzedników, oraz codzienna, uczciwa kompetentna i profesjonalna działalność jest jedynym sensem oczekiwanych sukcesów.

Chciałbym, aby zapamiętali o tym w dniach 50-lecia Teatru Wielkiego wszyscy, których to dotyczy.

                                                                               Sławomir Pietras

• « poprz.
• nast. »