Potomkowie Conrada Drzewieckiego

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 05, grudzień 2016 07:10

Pietras Sławomir

Trzech choreografów jak żebra wyjęte z organizmu Drzewieckiego to Przemysław Śliwa, Emil Wesołowski i Henryk Konwiński.

Śliwa przetańczywszy baletową klasykę w Operze Poznańskiej i wiele ról w autorskich dziełach Conrada, zdecydował się na samodzielną drogę twórczą w Gdyni, Bydgoszczy i Krakowie, gromadząc pokaźny dorobek choreograficzny.

Wesołowski po wielu latach tańczenia i okresie asystentury u Conrada jako choreograf zadebiutował we Wrocławiu, a od momentu rozpoczęcia pracy w Warszawie (1982) stworzył  kilkanaście choreografii wybitnych, z licznymi repryzami w Łodzi, Poznaniu, Gdańsku i Krakowie. Można by z tego złożyć co najmniej dwa albumy, a trzeci powstałby wkrótce, bo Wesołowski coraz częściej reżyseruje spektakle operowe, operetkowe i współpracuje z teatrami dramatycznymi.

No i wreszcie Henryk Konwiński, obchodzący właśnie 80-te urodziny. Pracując w swej długiej karierze z całą plejadą polskich choreografów twierdzi, że sztuką tą zaraził się właśnie od Conrada Drzewieckiego. Henryk pierwszą część swego życia artystycznego spędził w Poznaniu. Był jeszcze tancerzem, kiedy Conrad polecił mi go do zrealizowania choreografii Krainy uśmiechu w Estradzie Poznańskiej (1970). Moim zdaniem to był właśnie debiut, a nie jak sam Konwiński twierdzi współpraca z Januszem Nyczakiem w realizacji Operetki Gombrowicza w Teatrze Nurt (1972). Wkrótce potem Konwiński związał się aż po dzień dzisiejszy z Operą Śląską. W sensie ilości i różnorodności dokonań nie ma sobie równych wśród potomków Drzewieckiego. Śląsk jego urodziny święcił niezwykle hucznie. Uważam, że począwszy od teraz uroczystości te powinny być obchodzone co roku, bo Opera Śląska umie  i lubi to robić.

A swoją droga dobrze, że Conrad Drzewiecki w swym życiu nie zajmował się dziećmi ślubnymi, ani nieślubnymi. Choćby nie wiem jak się starał i spocił, za żadne skarby nie dorobiłby się aż tylu i aż takich potomków!

                                                                                Sławomir Pietras

• « poprz.
• nast. »