Przegląd nowości

MET uczciło rocznicę smoleńska – „Agrypina”

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 03, marzec 2020 16:37

Tyle się rozwodzę o stronie inscenizacyjnej, ponieważ tym razem w znacznej mierze górowała ona nad muzyczną. Joyce DiDonato w tytułowej roli świetnie odnajdywała się w założeniach reżyserskich, zrazu rozczarowując pod względem wokalnym. Zdawała się mylić barokowe melizmaty z belcantowymi koloraturami. Jednakże już w scenie z Poppeą w arii Non ho cor che per amarti udatnie zastosowała efekt echa, jeden z ulubionych chwytów barokowej  retoryki.

A w arii Pensieri, voi mi tormentate, kiedy zdają się udaremnione wszelkie kalkulacje Agrypiny, sięgała po różne środki artykulacji, w tym zgoła werystyczne, by ukazać całą złożoność postaci wraz z jej chwiejnością nastrojów. Na tym tle szczególnie urzekało piękno prowadzenia kantyleny. Na słowa uznania zasłużył też inny przykład odwołania się do aktorstwa wokalnej natury, polegającego na wykorzystaniu przenikliwego, nieomal rażącego uszy wibrata w czasie rozstrzygającej konfrontacji z Klaudiuszem, kiedy ważą się losy jej i Nerona.

• « poprz.
• nast. »