GaleriaT. Shebanova gra - Pory roku Czajkowskiego
Wydarzenia |
Szukaj w Maestro |
||
|
|
||
Przegląd nowościMET uczciło rocznicę smoleńska – „Agrypina”
Strona 2 z 4
Inscenizacja rozgrywa się we współczesnych kostiumach i realiach, ale wynikająca z tego jej anachroniczność wobec antycznej historii nie przeszkadza, ponieważ przede wszystkim nie rozmija się z partyturą. Zwracało uwagę brawurowe ustawienie scen rozdawania przez Nerona jałmużny i jego wspomagania się heroiną w arii Come nube che fugge dal vento, a także zalotów Klaudiusza do Poppei, przybierających formę striptizu w jego wydaniu.
Początek drugiej części przedstawienia (jedna przerwa przypadła w połowie drugiego aktu), rozegrany w scenerii baru, z taperem przygrywającym na klawesynie (sic!), gromadzi gwiazdy ekranu, wśród których rozpoznać można platynową blondynkę w typie Jane Harlow. Z kolei przydanie cech queerowych przybocznym z otoczenia Poppei przypomina, że podobne obyczaje panowały na dworze rzymskich cezarów.
Za prawdziwe arcydzieło sztuki charakteryzacji uznać należy przydanie Kate Lindsey wiarygodnego wyglądu młodego mężczyzny jakim jest kreowany przez nią Neron (pierwotnie partia ta przeznaczona była dla kastrata), w najmniejszym stopniu nie rażąc sztucznością. Prowadzenie postaci polega natomiast na montażu syntetycznie uogólnionych wyrazów zachowań oraz transformacji emocji na ruch w przestrzeni, a więc bez zachowania ciągłości przeżyć w roli, w czym dopatrzyć się można nawiązania do metody biomechaniki aktorskiej z teatru Wsiewołoda Meyerholda oraz praktyki filmowej Lwa Kuleszowa.
|
|||
Maestro jest tytułem jakim honoruje się najwybitniejszych muzyków wirtuozów dyrygentów śpiewaków i nauczycieli. Właśnie im oraz podążającym za ich przykładem artystom poświęcona jest ta strona |
|||
2006 Copyright © Wiesław Sornat (R) All rights reserved MULTART |