Przegląd nowości

MET uczciło rocznicę smoleńska – „Agrypina”

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 03, marzec 2020 16:37

Inscenizacja rozgrywa się we współczesnych kostiumach i realiach, ale wynikająca z tego jej anachroniczność wobec antycznej historii nie przeszkadza, ponieważ przede wszystkim nie rozmija się z partyturą. Zwracało uwagę brawurowe ustawienie scen rozdawania przez Nerona jałmużny i jego wspomagania się heroiną w arii Come nube che fugge dal vento, a także zalotów Klaudiusza do Poppei, przybierających formę striptizu w jego wydaniu.

Początek drugiej części przedstawienia (jedna przerwa przypadła w połowie drugiego aktu), rozegrany w scenerii baru, z taperem przygrywającym na klawesynie (sic!), gromadzi gwiazdy ekranu, wśród których rozpoznać można platynową blondynkę w typie Jane Harlow. Z kolei przydanie cech queerowych przybocznym z otoczenia Poppei przypomina, że podobne obyczaje panowały na dworze rzymskich cezarów.

Za prawdziwe arcydzieło sztuki charakteryzacji uznać należy przydanie Kate Lindsey wiarygodnego wyglądu młodego mężczyzny jakim jest kreowany przez nią Neron (pierwotnie partia ta przeznaczona była dla kastrata), w najmniejszym stopniu nie rażąc sztucznością. Prowadzenie postaci polega natomiast na montażu syntetycznie uogólnionych wyrazów zachowań oraz transformacji emocji na ruch w przestrzeni, a więc bez zachowania ciągłości przeżyć w roli, w czym dopatrzyć się można nawiązania do metody biomechaniki aktorskiej z teatru Wsiewołoda Meyerholda oraz praktyki filmowej Lwa Kuleszowa.

• « poprz.
• nast. »