GaleriaT. Shebanova gra - Pory roku Czajkowskiego
Wydarzenia |
Szukaj w Maestro |
||
|
|
||
Przegląd nowości„Agrypina” lepsza od tradycyjnej
Strona 2 z 4
Akcja dzieje się dziś, czyli nigdy. Bohaterowie znani z historii starożytnego Rzymu wychodzą ze swoich katafalków ubrani w eleganckie współczesne kostiumy i wyposażeni są od razu w cechy osobnicze nieco zdeformowanych scenicznie bohaterów współczesności. Piją, molestują, udają miłość, gardzą, nienawidzą, popisują się przed nami swoją władzą lub chowają się za osłoną strachu.
Wykonują dosyć skomplikowane zadania aktorskie, ale zarazem śpiewają to, co im zapisał kompozytor. I w jednym i w drugim są absolutnymi mistrzami. Spektakl jest wielkim popisem Joyce DiDonato, która swym nieszczerym uśmieszkiem potrafiła zauroczyć każdego, nie tylko swoich zwolenników, Pallasa (baryton Duncan Rock) i Narcyza (kontratenora Nicholasa Tamagna), ale także zdezorientowanych przeciwników, a przy tym świetnie udaje lojalność wobec swego męża Cezara Klaudiusza (bas Matthew Rose).
Formalnie cały spisek Agrypiny ma dosyć banalne podłoże – chce ona umieścić na tronie Rzymu swojego ledwie dojrzałego nastoletniego syna Nerona. Niezwykłe walory aktorskie Kate Lindsey (w roli Nerona) dodają rumieńców podjętej intrydze. Mezzosopranistka przeistacza się wręcz genialnie w zblazowanego młodzieńca i przez długi czas trudno nawet uwierzyć, że jest to typowa „rola spodenkowa”. |
|||
Maestro jest tytułem jakim honoruje się najwybitniejszych muzyków wirtuozów dyrygentów śpiewaków i nauczycieli. Właśnie im oraz podążającym za ich przykładem artystom poświęcona jest ta strona |
|||
2006 Copyright © Wiesław Sornat (R) All rights reserved MULTART |