Przegląd nowości

„Eugeniusz Oniegin” Czajkowskiego – produkcja opery w Aarhus

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 06, styczeń 2020 13:36

Elin Pritchard z Walii jako Tatiana była bardzo przekonywująca, zarówno głosowo, jak i dramatycznie. Norweski Leif Jone Ølberg był poprawnym, choć nie dość diabolicznym Eugeniuszem. Zastanawiająca i chwilami fascynująca była strona wizualna przedstawienia. Heinrich Horstkotte, reżyser przedstawienia, był również odpowiedzialny zarówno za kostiumy, jak i dekoracje. Wzorował się, jak sam o tym opowiadał, na starych rosyjskich fotografiach, zdjęciach ławek w ogrodzie, czy na balu maskowym w dworku – i być może dlatego (stare zdjęcia nie są kolorowe!) zdecydował się na czysto monochromatyczną wersję: czarne i białe kolory, zarówno kostiumów, jaki dekoracji.

Elementy dekoracji: pnie brzóz, zamieniają się sprawnie w kolumny wnętrz. Drugi akt rozgrywa się podczas balu maskowego, gdzie Leński ubrany jest w kostium białego klowna. W tym też kostiumie ginie w pojedynku z Onieginem, który konsekwetnie ubrany jest na czarno. Zanim Leński zginie, zdąży poprzylepiać do pni brzóz całą masę białych karteluszków, inne karteluszki spadają na zabitego jak wielkie płatki śniegu.

Biały klown, reprezentujacy figurę rozsądną, przystojną i mądrą, zostaje zawsze „wykiwany” przez klowna z czerwonym nosem i w wielkich butach. Biały klown jest zawsze niewinną ofiarą, i tak też jest w tym przedstawieniu. Przejście z drugiego aktu do trzeciego wydało mi się bardzo problematyczne: wspaniały polonez, sugerujący salę balową, akompaniuje tutaj scenie w lesie, gdzie raz po raz strzela się z pistoletu i trup ściele się gęsto. Radość z oglądania Eugeniusza Oniegina dotyczyła głównie muzyki – zarówno chór, jak i orkiestra prowadzeni byli w sposób idealny przez Tecwyna Evansa, dyrygenta z Nowej Zelandii. 

                                                                           Eva Maria Jensen

• « poprz.
• nast. »