Przegląd nowości

„Halka” na estradzie i na ekranie. Filharmonia Poznańska – koncert 20 grudnia 2019 roku

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 27, grudzień 2019 20:39

Po pierwsze: instrument. Czyli głos o wyjątkowo pięknej, a przy tym indywidualnej barwie, typu lirico spinto. Krągły, szlachetny, skupiony a zarazem bogaty w alikwoty. Technikę wykształciła tak znakomitą, że ten głos jest jej w pełni posłuszny, wydaje się, że po prostu może nim zaśpiewać wszystko. Są i eteryczne pianissima i jędrne forte czy fortissimo. Całość oparta na nieskazitelnym legato. Najtrudniejsze frazy (a partia Halki jest bardzo trudna i niewygodnie napisana, co mówią wszystkie soprany) wykonała z taką swobodą i maestrią, w sposób tak naturalny i niewymuszony jakby to było najprostsze na świecie. A przy tym jaki wdzięk i świeżość interpretacji, ile uczucia! Byłem naprawdę wzruszony. Dodam jeszcze, że przypominała mi Teresę Żylis-Garę „włoskim” podejściem do muzyki Moniuszki, bez typowego dla wielu polskich wykonawczyń słowiańskiego „zaśpiewu”. Suma tak wysokiej próby elementów (jeśli tak się można wyrazić) musiała dać wspaniały efekt i dała. Ale było coś więcej: atmosfera radosnego muzykowania dla szczelnie wypełnionej publicznością sali Auli Uniwersyteckiej, gdzie gra Filharmonia Poznańska, która spowodowała, że to był właśnie ten jeden, jedyny i niepowtarzalny wieczór. Wieczór wielkiego wydarzenia.

Takich wydarzeń w Filharmonii Poznańskiej jest sporo. Tydzień wcześniej wystąpił w charakterze pianisty i dyrygenta Christian Zacharias. To wielka postać. Jako dyrektor artystyczny i dyrygent Orchestre de Chambre de Lausanne dokonał licznych nagrań, które zdobyły powszechne uznanie międzynarodowej krytyki. Na szczególną uwagę zasługuje kompletny cykl koncertów fortepianowych Wolfganga Amadeusa Mozarta, który otrzymał prestiżowe nagrody: Diapason d’Or, Choc du Monde de la Musique i ECHO Klassik. Wykonał XXIII Koncert fortepianowy A-dur KV 488 Mozarta. W programie znalazły się poza tym utwory Franza Schuberta: II Symfonia B-dur, Nachtgesang im Walde oraz Gasang der Geister über den Wassern, a całość nosiła tytuł „Schubertiada”. Nadawanie przyciągających publiczność tytułów koncertom jest regułą. Na przykład: „Z nowego świata”, „Obrazki z wystawy”, „Geniusze swoich epok”, „Wirtuozi XXI wieku”, „Beethoven nasz współczesny”, „Kompozytorzy na walizkach”, „Nieznane opery znanych twórców”. Co tydzień pojawiają się na estradzie Filharmonii Poznańskiej artyści o znanych nazwiskach. Czasem młodzi u progu kariery. Zapraszający ich dyrektor Wojciech Nentwig z reguły się nie myli. Nie zapomnę, że właśnie tutaj przed mniej więcej dziesięciu laty usłyszałem po raz pierwszy mało jeszcze znanego tenora, który obecnie należy do najsłynniejszych. To Francesco Meli – gwiazda Festiwali w Salzburgu (partner Anny Netrebko) i najważniejszych scen operowych świata.

                                                                             Piotr Nędzyński

• « poprz.
• nast. »