Przegląd nowości

Wzruszający Moniuszko

• 

Szczegóły

Opublikowano: środa, 04, grudzień 2019 21:34

Najbardziej intymne spotkanie z twórczością Stanisława Moniuszki możliwe jest do osiągnięcia za pośrednictwem jego pieśni. Dziś już śpiewanie domowe, a zwłaszcza posługiwanie się Śpiewnikami domowymi Moniuszki, wyszło z mody i zapewne prędko nie wróci, ale za pośrednictwem najwybitniejszych artystów możemy dostąpić łaski wzruszenia. Tacy śpiewacy wystąpili na koncercie finałowym Warsaw Wind's Plus Festival w Studiu Radiowym im. Witolda Lutosławskiego. Urszula Kryger – mezzosopran  i Szymon Komasa – baryton to dzisiaj najwyższa półka w wykonawstwie pieśni naszego Ojca Opery Narodowej.

 

 

Okazja do zaśpiewania ok. 20 pieśni z obszernego repertuaru moniuszkowskiego nadarzyła się dzięki opracowaniu na głos z towarzyszeniem zespołu Gruppo di Tempera w składzie – Agata Igras, Agnieszka Kopacka-Aleksandrowicz, Sebastian Aleksandrowicz, Adrian Janda, Artur Kasperek oraz Tomasz Bińkowski.

 

 

Opracowanie fortepianowego akompaniamentu na kwintet dęty z fortepianem dokonane przez Mikołaja Majkusiaka wzbogaciło paletę odczuć muzycznych, bo umiejętnie dobrane instrumenty dopełniły sens poszczególnych utworów i urozmaiciły te wokalne perełki estetycznie. Fortepian został czasami sprowadzony do roli basso continuo, a bogata niekiedy faktura harmoniczna została przełożona na instrumenty dęte. Najczęściej głos prowadzący otrzymywała waltornia, ale także flet i obój mogły podpowiadać melodię soliście. Fagot i klarnet raczej dodawały smaczku współbrzmieniom. Opracowanie akompaniamentu na kwintet dęty z fortepianem miało i tę zaletę, że w przypadku pieśni zwrotkowej różnicowały kolejne partie wyśpiewywanego tekstu.

W pierwszej zwrotce głosowi śpiewaka towarzyszyły np. tylko fortepian i flet, a w drugiej lub trzeciej dołączały się pozostałe instrumenty jakby podkreślając wagę słów i prowadząc do emocjonalnej kulminacji. Słuchacze nie tylko śledzili interpretację pieśni, w których niekiedy zawarte jest jakieś opowiadanie z burzliwą akcją, jak np. w pieśni Dziad i baba, ale jednocześnie podziwiali precyzję i współbrzmienia w kreowaniu akompaniamentu przez kwintet dęty.

 

 

Dodatkową trudność sprawiało to, że kwintet oraz fortepian nie mogły grać zbyt głośno, aby soliści czuli się komfortowo i wypowiadane przez nich teksty docierały do publiczności. Choć występ odbywał się bez dyrygenta – rolę inicjującej pełniła najczęściej Agata Igras grająca pięknie na flecie, to ten zespół idealnie towarzyszył śpiewakom, wytrzymywał typowe wokalne fermaty, nie spóźniał się, ani nie przyśpieszał.

 

 

W sumie najbardziej znane pieśni Stanisława Moniuszki, jak np. Pieśń wieczorna, mogły powodować wzruszenia, tym bardziej, że Urszula Kryger zaproponowała publiczności aby razem z nią nuciła łagodną melodię. Zadanie nie zostało specjalnie tłumnie podjęte, ale na sali wyczuwało się rodzaj wspólnoty, bo przecież każdy ma lub miał kiedyś „starą matkę, która krzątała się koło wieczerzy”. W uzupełnieniu repertuaru pieśniarskiego zespół Gruppo di Tempera wykonał dwa fragmenty operowe opracowane przez Rafała Kłoczko na kwintet dęty z fortepianem. Były to Polonez z opery Hrabina i Tańce góralskie z opery Halka. 

                                                                     Joanna Tumiłowicz