Przegląd nowości

Przejście przez ból – dla pieszych i nie tylko

• 

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 04, listopad 2019 21:08

17 listopada, ustanowiony Światowym Dniem Pamięci Ofiar Wypadków Drogowych, coraz bliżej – warto zatem wspomnieć o wydarzeniu, które uświetniło ów czas przed rokiem (w auli Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie) i… zamilkło. Niesłusznie, jak mniemam, lecz jakże typowo dla rodzimego podwórka muzyki pozaklasycznej o ambitniejszym zakroju. Mowa o dziele Przejście… przez ból czyli – zgodnie z podtytułem - oratorium o niezawinionym cierpieniu, skomponowanym przez Adama Niedzielina do tekstu Andrzeja Pacuły. 

 

 

Ten drugi – poeta, satyryk, eseista, dramaturg, autor książek biograficznych w formie wywiadu-rzeki o postaciach rodzimej kultury (choćby o kompozytorze Andrzeju Zaryckim czy dziennikarzu filmowym Stanisławie Janickim), a także twórca i dyrektor artystyczny (w latach 1996-2002) Ogólnopolskiego Festiwalu Komedii Talia w Tarnowie, do owego arcytrudnego tematu podszedł nietuzinkowo i – rzekłabym – niepokornie, bez klęczek. Z empatią do ofiar (najczęściej młodzieńczej głupoty i brawury) i z pytaniami do Boga. Pytaniami o sens niezawinionego cierpienia, mocno go podważając.

Pytaniami pełnymi gorzkiej, bolesnej ironii: Pan Bóg wymyślił dobrze to wszystko / Urządził świat najlepiej jak mógł / Dał Mojżeszowi kodeks drogowy / Lecz nie przewidział polskich dróg. Czy nie przewidział również łysych główek na dziecięcych onkologiach, wydrążonych „złym dotykiem” dusz i ciał, gorzkiego jak Żołądkowa życia DDA, wreszcie „świętych” – jak od zawsze każą nam wierzyć – wojen? Bo i o tych cierpieniach tu jest mowa. Jest mowa i jest milczenie, i krzyk, i przytulenie – tak, przytulenie drugiego człowieka przede wszystkim: jako odwieczny ratunek, dziś – w świecie panmonitoringu i pantechnologii – szczególnie trudny.

 

 

Muzyka Adama Niedzielina – łącząca soul, jazz, rock i rap – wzrusza swą emocjonalnością, zachwyca nierzadko wysmakowanymi melodiami i harmoniami, które wszak mają szanse przemówić i do młodych – zasłuchanych we współczesne pop trendy. Nie dziwi nic: Niedzielin to przecież muzyk zdolny, doświadczony i uznany: pianista, aranżer, kompozytor, leader własnej formacji smoothjazzowej Kreszendo, współpracujący z takimi tuzami rodzimej rozrywki jak choćby Maryla Rodowicz, Zbigniew Wodecki, Marek Bałata, Magda Steczkowska, Andrzej Krzywy, Brathanki czy Pudelsi.

 

 

Tym razem do projektu zaprosił związanych głównie z Krakowem wokalistów: Kaję Karaplios, Karolinę Leszko, Marcina Jajkiewicza (absolwentów, jak i on, katowickiego Wydziału Jazzu i Muzyki Rozrywkowej) oraz Renatę Świerczyńską, a także muzyków: Tomasza Kupca – kontrabas, gitara basowa, Bohdana Lizonia – gitara, Marka Olmę – perkusja, Przemysława Sokoła – trąbka i Leszka Szczerbę – saksofon. Słuchało się ich świetnie – o ile ów przysłówek jest tu na miejscu. Świetnie czyli dotkliwie – tak jak miało być. Niebagatelną rolę w rażącej mocy całości odegrały też poprzedzające każdą pieśń teksty mówione, w wykonaniu dwójki młodych aktorów: Moniki Wenty i Filipa Kowalczyka. Jeden z nich, odwróconymi niebem w dół słowami wiersza Rainera Marii Rilkego, zapyta: Co zrobisz, gdy ja umrę, Panie? (…) / Co będzie z Tobą? Ja się trwożę. No właśnie: co?... 

                                                                    Monika Partyk